Up and downs; het hoort erbij in Nepal.

Zoals de titel al zegt, de laatste dagen hadden z`n ups and downs voor mij. De dagen begonnen met veel plezier met de kinderen, hadden nog een hoogtepunt met het zien van `de levende godin` en eindigde voor mij tot op vandaag als een zielig ziek reizigersmeisje in bed.

Het avontuur met de kinderen in alle centra`s ging vorige week gewoon door. We zouden vorige week nog donderdag, vrijdag en zaterdag werken en spraken af met de andere meiden om ons op te splitsen in groepen van 2 en alle 3 deze dagen een ander centrum te bezoeken.

Wij gingen de eerste dag naar het meisjes opvangcentrum. Aangezien we vanaf het boys centrum naar het meisjes centrum moesten komen en we echt geen idee hadden hoe we daar moesten komen, ging iemand van het personeel even mee. De jongen die meeging is de `social worker` binnen de organisatie en `social` is hij wel ja. Wat een enorme flirt. Vooral Paulien kreeg het te ontgelden door haar lengte. Ze was zo mooi lang. Bij elke fruitboom vroeg hij of Paulien even fruit kon plukken voor hem en later zou hij een mooi groot huis voor haar bouwen, haha. We namen samen met deze playboy ook voor het eerst de lokale bus in Nepal. Door mijn reis naar Afrika had ik al ervaring opgedaan met deze overvolle bussen, maar als je dan weer in zo`n busje staat, omgeven door mensen die je interessant vinden, vol rare geuren, is het toch wel weer even wennen. Eenmaal aangekomen bij het meisjeshuis was het even wennen aan de totaal andere omstandigheden dan in het jongens huis. Het was een klein huis, zonder groot speelveld en de meisjes waren erg rustig. Er was 1 meisje met een beperking net binnengebracht. Ik had 2 dagen geleden gezien dat een wat oudere jongen haar binnen kwam brengen bij het jongens centrum, ze keek geen seconde op, was onwijs bang en zag er slecht uit. Wat een wereld van verschil zag je nu al. Ze kwam blij aangerend, gaf ons een knuffel en genoot enorm van alle aandacht. Een dag bij de meisjes is wel een stuk minder intensief. We werden als eerste even goed bekeken, welke kleur ogen hadden we, welke kleur haren en was onze huid nou heel anders? Er werd gevraagd of onze moedervlekken een infectie waren, maar nadat we lieten weten dat ze bij ons overal zaten en normaal waren, waren ze gerust gesteld. Toen zag ik dat 1 van de oudere meiden een mooie henna tekening op haar hand had en dat trekt mijn aandacht natuurlijk. Het was zo sierlijk met bloemen en versiersels. Nadat we even hadden gekletst kwam gelijk de vraag: `You want henna too?`. Daar zeg ik natuurlijk geen `nee` tegen. En prachtig dat het is geworden! Ik vind het oranje nog steeds mooier staan op hun huid, maar de versiersels zijn wel echt mijn ding. Tegelijkertijd werd mijn haar ook nog gedaan and I have to be honest, not bad! Ook de camera van Paulien met de selfie functie is populair, ze hebben van de organisatie liever niet dat we foto`s van de kinderen openbaar plaatsen, maar de meiden drapeerden zich met sjaals en doeken en het zijn prachtige foto`s. Toen het (flink pittige) eten werd geserveerd, hebben we dit opgegeten onder genot van de film Narnia. Deze film is dan in het Engels, maar dat maakt de meiden niet uit. Ze zitten gewoon 1,5 uur in spanning te kijken wat er gebeurd. Het gehandicapte meisje zocht dit moment uit om even wat privé aandacht van mij te krijgen, dus die las ik af en toe een boekje voor en lag lekker op mijn schoot. Toen kwamen de andere kinderen allemaal uit school. Die begroeten ons met veel enthousiasme en vroegen nog even onze namen, maar moesten daarna toch echt aan hun huiswerk. Iedereen gaat dan op de grond aan lage tafels zitten en (na wat gepush van de oudere meiden) beginnen ze braaf aan hun huiswerk. Wij besluiten, omdat we toch voor sommige kinderen afleidend zijn, dat het tijd is om naar huis te gaan. Die avond werd een chill avond en ik heb lekker filmpjes gekeken met 2 van de Belgische meiden.

De dag erna gingen we naar de kliniek. De weg er naartoe was prachtig, door stegen met lieve mensen en alle schoolkindjes die naar school gingen. Onderweg kwamen we ook een jongetje tegen en die liep een stukje met ons mee. Hij vertelde over school en wij vertelde over ons werk. Hij kon zijn geluk niet op. Aangekomen bij de kliniek begonnen we met de 6 kindjes die er zaten aan een vouw sessie. We vouwde vliegtuigjes, waaiers, muizentrappetjes etc van oude boeken en tijdschriften. De kliniek is trouwens omgeven door apen, dit klinkt leuk, totdat 1 van de kinderen zijn oor laat zien en er flinke wond te zien is, een monkey bite.. brrr! De andere meiden hadden ons verteld dat het personeel in de kliniek niet zo betrokken was bij de kinderen. We zagen wat ze bedoelde wat het personeel zit vaak gezellig met elkaar te kletsen. Toch veranderde dit toen ik mijn grote opblaasstrandbal uit de tas haalde. Paulien begon met lummeltje spelen en al snel ontstond er een kring van personeel en kinderen en was de pret niet meer te stoppen. Op een gegeven moment kon ik gewoon niet meer zo moe was ik van het enthousiasme. Om de kleintjes te vermaken hadden we ook paar ballontjes mee. De kleintjes vermaakte zich zo prima. Aan het einde van de dag vulde 1 van de oudere kinderen een ballon met water en zo onstond een nieuw spel. Waterballonnengevecht!!! Nat verlaten we de kliniek en gaan voldaan naar huis. 's Avonds besluiten we naar het toeristische centrum van Kathmandu te gaan (Thamel) om daar een hapje te eten. Je merkt dat het hier een stuk toeristische is. Je kan er alles kopen en er zijn hier wel mensen die naar je roepen, wat bijna niet is in de rest van Kathmandu. We besluiten een restaurantje in te gaan en hier ontstaat voor mij het `down` gedeelte een beetje. Het is enorm benauwd in het restaurant. Ik eet nog wel lekker, maar ben blij dat ik weer naar buiten kan. Voel me echt niet goed en besluit direct een taxi naar huis te nemen. Hier krijg ik een enorme koortsaanval (zweterig, trillen) en alles wat erbij hoort. Had me eigenlijk nog nooit zo naar gevoelt, snel slapen maar en dan kan ik er de volgende dag tegenaan.

Ik heb vreselijke nacht, maar voel me `s ochtends ietsje beter. Nadat ik toch wel wat trillend op mijn benen rondloop besluit ik niet mee te gaan naar het boys center die dag. En dat is een goede beslissing. Krijg die dag nog met alle ziekte verschijnselen te maken die je kan bedenken en zo gaat er nog een dag voorbij. De zondag en maandag zijn voor ons hier weekend en de andere meiden besluiten een dorp naast Kathmandu te bezoeken. Paulien blijft suuuuper lief bij me en de gehele zondag hangen we wat rond. Ik douche, eet af en toe wat en doe rustig aan. De dag erna heb ik nog flinke buikloop (lees; om de 15 min naar de wc rennen), mijn excuses voor de details. Maar de Nepalese buurvrouw waar Paulien contact mee legt maakt een noodle soepje voor me zonder kruiden en ik sta hierna wel weer wat steviger op mijn benen.

Het is ook een nationale feestdag die dag. De Kumari komt uit haar paleis en maakt een rondje over een bekend plein. De Kumari is jong meisje die nog niet ongesteld is geweest en waarin de godin van de regen zit. Om het einde van het regenseizoen te vieren komt zij naar buiten. Dit jonge meisje moet wel aan heel veel eigenschappen voldoen voordat zij Kumari wordt. Zo moet ze verschillende fysieke eigenschappen hebben (20 tanden, pikzwart haar, kleine handen en voeten etc) en ze moet bepaalde proeven doorstaan (een nacht slapen en niet bang zijn in een kamer vol met hoofden van geofferde dieren en mannen met maskers die haar bang maken). Als je een glimps van de Kumari opvangt brengt dit je veel geluk. Ik krijg het niet over mijn hart om dit te missen, dus trek mijn schoenen aan en ga samen op pad. Het plein is heel vol, afgezet met politie, er staan allemaal royals en ambassadeurs etc op de balustrade van een tempel, er zijn versieringen met bloemen en veel muziek. Heel gaaf. We komen nog in gesprek met een Nederlandse vrouw die bij een gezin verblijft in Nepal en samen met deze groep wachten we bij de plek waar de Kumari op haar draagbare troon gezet zal worden. We hebben een heel groot voordeel. Wij als lange Nederlanders kunnen makkelijk over al die kleine Nepalezen heen kijken, super fijn. We staan een flinke tijd te wachten, omdat de minister van Nepal er nog niet is. En na ongeveer een uurtje wordt er geroepen en jahoor, er wordt een prachtig beschilderd meisje op een arm van een man naar buiten getild en binnen 1 minuut zit ze op haar troon. Kort moment, maar enorm indrukwekkend!

Het kost me wel beetje veel energie om dit allemaal mee te maken, dus we besluiten snel naar huis te gaan. En vanaf het moment dat ik thuis ben geloof ik niet meer in de Kumari. Wat nou een glimps van deze godin brengt geluk, binnen een paar minuten lig ik weer op bed met een vreselijk koortsaanval. Wow wat voel ik me ellendig. De meiden besluiten een dokter te bellen, die geeft nog wat tips en we maken de volgende dag gelijk een afspraak. Gister ben ik dus met 2 meiden naar een Canadese kliniek in Nepal gegaan. Na wat onderzoek komt een dokter me ophalen om me de uitslag te geven; een bacterie infectie in mijn buik. De dokter is enorm grappig en zegt me de woorden die ik waarschijnlijk niet meer vergeet: `If you didn`t had a bacterie in Nepal, you didn`t take enough risks and you didn`t experience the REAL Nepal.`

En dat is de conclusie van de laatste twee dagen. Ik heb nu antibiotica en nog wat andere medicijnen en moet verplicht rusten. Oei wat is dat lastig. Ik merk nu wel dat het langzaam fysiek de goede kant op gaat, maar mentaal is het slopend. Iedereen komt thuis met allemaal leuke verhalen van wat ze die dag hebben gedaan en ik kan alleen maar aanhoren. Ben op dit moment wel flink zwakjes van de antibiotica en sta te poppelen om weer weg te gaan en mijn tijd weer 3x zo hard in te halen. Maarja, ook deze zware `down` hoort erbij als je besluit dit soort reizen te maken! En om maar weer een positief puntje te zien; Ik ben kilo`s afgevallen.

Dus even tegen mijzelf:`Kop op Chantal, snel beter worden en niet piekeren. Want ooit heb ik gelezen: `Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.`.`

Ondertussen hebben Paulien en ik trouwens een Nepalees nummer. Dus als ik geen wifi of internetverbinding heb en jullie willen me in tijd van nood of niet in nood bereiken. Ons Nepalese nummer is: 009779818996361 .

Bedankt iedereen voor de leuke reacties de vorige keer onder mijn blog. Is heel leuk om te lezen! Is het daar nog zulk mooi zomer weer? Fijne week weer iedereen!