Onverwacht en onvoorstelbaar

Om dit verslag te beginnen had ik de hulp nodig van Paulien om te bedenken wat we allemaal hadden gedaan. Je beleeft zo onwijs veel. Het voelt alsof ik alweer weken geen blog heb gepost, maar eigenlijk poste ik mijn andere blog nog maar een week geleden. Ondertussen alweer zoveel mensen ontmoet, super veel geleerd over de Nepalese cultuur en honderden prachtige dingen gezien.

Vorige week dinsdag op onze vrije dag gingen we opzoek naar de budhanilkantha, een slapende godin in het water in een tempel. Deze godin hadden we al snel gevonden, een groot standbeeld in het water waar vele mensen bloemen brachten. Mooi gezicht. Er liepen ook veel rijke Indiërs rond om deze hindoeïstische godin te bezoeken, maar die hadden weinig aandacht voor deze godin zelf. Het enige waar ze naar keken was ons. Twee Indiërs waren zelfs brutaal genoeg om om een fotoshoot te vragen met Paulien en mij. Wij dachten eerst van nou, even poseren naast de man en lachen maar. Maar nee hoor, de man wilde echt tussenin en er werden meerdere foto`s gemaakt. Ik zou eigenlijk eens geld moeten gaan vragen voor elke foto die word gemaakt van ons. Dan zou ik misschien nog rijk terug komen ook.

In een reisgidsje staat ook dat als je de berg opklimt, je een boeddhistisch monniken klooster kan vinden. Het zou dan 2 uur bergop lopen zijn. Na even overleggen besluiten we aan deze tocht te beginnen. We zien wat bordjes met `klooster` erop en besluiten deze te volgen. Het is toch wel een flinke wandeling, maar we lopen door schattige dorpjes en langs kleine beekjes. Even uit de smoklucht van Kathmandu is ook wel fijn. We proberen nog te liften, maar niemand wil ons jammer genoeg meenemen. Na een half uur zien we geen bordjes meer, maar we zien ook niet de tempel uit ons boekje. We staan wel bij een grote poort en als we door die poort kijken zien we wat mannen in rode gedrapeerde doeken op een heuveltje zitten, boeddhistische monniken. We besluiten gewoon aan te kloppen en te vragen of we even binnen mogen kijken. Na een beetje ongemakkelijk rond te lopen komt er een man naar ons toe en die kan goed engels. Hij verteld veel over het boeddhisme en we mogen binnen in de tempel kijken waar de ceremonies gehouden worden. In deze tempel is alles prachtig geverfd, overal schilderijen en in het midden een grote gouden verlichte boeddha. Na wat gave gesprekken, waar ik wat meer te weten kom over het boeddhisme, vragen we de man of we misschien een ceremonie bij mogen wonen. We wandelen nog even door de bergen en dit voelt zo onwerkelijk. Loop je door de bergen, achter zo`n man aan in een rood gewaad, kale kop, die prachtige verhalen verteld. En als er een insect op de weg loopt, doet hij deze voorzichtig op een stokje en zet hij hem aan de kant, want je mag geen enkel dier dood maken. Hij verteld ook dat tijdens regen seizoen de monniken soms maanden niet uit het klooster komen. Dit heeft o.a. te maken met het feit dat er veel insecten zijn in het regen seizoen en de kans dat je deze dood maakt te groot is. Zelfs als er een miertje op de arm van de man zit, blaast hij deze weg. Om 4 uur mogen we de ceremonie bijwonen. We mogen ergens achteraan op een kleedje zitten en 1,5 uur lang kijken we naar een boeddhistische ceremonie. De oudere monniken zitten in het midden, mompelen teksten en blazen af en toe eens op een toeter. De kleine jongetjes zitten daar achter. Die hebben af en toe een kleine taak, maar zitten voor de rest veel te giechelen en stiekem te kletsen. Ik kan het me ook wel voor stellen, 2x per dag zo`n ceremonie lijkt me erg heftig. Wat ik bijzonder vind is dat ik me geen enkel moment ongemakkelijk voel. De jongens hebben eigenlijk geen oog voor ons en behandelen niet als `witte toeristen`. Dit onverwachte avontuur sluiten we af met heerlijk Nepalees eten in een restaurant en zal ik nooit meer vergeten.

De dag erna zijn we wat lui en doen we `s ochtends rustig aan. Paulien heeft last van der buik en neemt even haar rust en ik ga met twee Belgische meiden, Leyla en Elien, op avontuur. We willen naar de pashupati, een plaats waar de lijken van overledenen volgens een ritueel worden verbrand. Misschien hebben jullie hier wel eens iets over gehoord? Het enige is dat je als toerist 1000 roepies betaald om hier binnen te komen en de lokalen mensen betalen niks. Omdat we dit oneerlijk vinden, bedenken we een plan om binnen te komen. We verkleden ons als Nepalezen, kurta (Nepalese outfit), sjaal op ons hoofd tegen de zon, mondkapje voor tegen de smok en 1 voor 1 proberen we onopvallend via de mensenmassa langs de bewakers bij de ingang te komen. Eerst gaat Leyla, met haar klein formaat en zwarte haar, kan ze zo doorlopen. Daarna wil ik het proberen. Ik loop tussen twee Nepalezen in en probeer niet op te kijken. Het lukt me om binnen te komen, maar dan opeens achter me hoor ik `HEY YOU`. Ik ben niet zo slim, kijk achterom en zie al een bewaker op me af komen. Na een heftige conversatie ga ik naar Elien die nog wat verderop buiten te tempel staat. Elien probeert het nog en komt niet eens bij de ingang, dus dan besluiten we maar stomweg die 1000 roepies neer te leggen. We ontmoeten Leyla weer binnen en hebben zo`n 3 uur verwonderd rond gewandeld. Ook hier zitten vele apen, vele sadhu`s (heilige mannen (al zijn sommige verkleed als heilige man en vragen dan om geld als je een foto van ze maakt)) en er zijn overal kleine tempeltjes. Op het eind lopen we langs de verbrandplekken. Precies als we aan komen lopen wordt er een lijk door wat mannelijke familieleden op een bos hout getild. In het begin kan ik hier nog naar kijken, maar dan lopen we iets verder en zien we een beetje achter in een hoekje alle vrouwelijke familieleden. Deze zijn vreselijk aan het huilen en schreeuwen en opeens voel ik me super ongemakkelijk. We hebben nog even staan kijken, maar zijn daarna snel doorgelopen.

`s Avonds zijn Paulien, Mirthe en ik uitgenodigd bij het Nepalese gezin waar een Nederlandse vrouw verblijft die we hebben ontmoet bij het festival van de Kumari (waarna ik zo ziek werd, lees 2 blogs geleden). Mirthe voelt zich niet zo lekker, dus ga ik samen met Paulien. Dit is weer een avontuur want de familie woont net wat buiten Kathmandu en eigenlijk weet de taxi chauffeur niet zo goed hoe hij moet rijden. We bellen dus de familie, geven de telefoon aan de taxi chauffeur en toen was de batterij natuurlijk leeg haha. Maar we zijn er gekomen en wat een geweldig lieve mensen. Er was een moeder, een vader, 2 dochters (10 en 12 jaar ong.), 1 neef (20 jaar), 2 logeermeiden die studeren in Kathmandu en Marisa (onze lieve Nederlandse nieuwe mama). De neef kan goed engels en met Marisa kletsen is ook heerlijk. Leuk om te zien hoe zij echt deel van de familie is. We krijgen heerlijk te eten en genieten van de avond. Ook worden we voorzichtig uitgenodigd om Dassain te komen vieren (het grootste festival van Nepal) 1-5 okt, want dat zijn de belangrijkste dagen. Dit aanbod nemen we natuurlijk met open armen aan.

Normaal word ik `s ochtends vanzelf wel rond een uur of 8 wakker, maar donderdag ochtend was ik niet vooruit te branden. Een luierochtendje. We zouden normaal gaan werken, maar Paulien en ik hadden aangeboden thuis te blijven, want deze dag zou er een vrijwilligerskast gebracht worden. We vonden dat er geen structuur was voor de vrijwilligers. In wat er al gedaan was, maar ook nieuwe ideeën voor spellen etc. We hebben dus een grote kast aangeschaft en hier leggen we ook speelgoed enzo voor de kinderen in, maar ook een vrijwilligersmap. Erg leuk om zo echt iets te kunnen bijdragen. Het sponsorgeld wordt trouwens ook leuk ingezet. De kindertjes kunnen ET`s (education tickets) verdienen in de centra`s. Als ze hun opruimtaken doen, ze naar school gaan etc. En omdat nu Dassain, het festival, eraan komt willen veel kinderen hun gespaarde ET`s uitgeven aan nieuwe kleren. Het opgehaalde geld is dus afgelopen dagen voor een deel gebruikt om nieuwe mooie kleren te kopen voor de kinderen. En aangezien de kinderen vaak 1 of 2 paar kleding hebben is dit wel erg gaaf. De kinderen verstoppen hun nieuwe kleren ook op een plaats waar niemand erbij kan, maar als je er naar vraagt showen ze met veel trots hun nieuwe kleertjes. `s Avonds komt er een Nepalese familie eten die de andere meiden hebben leren kennen. We doen allemaal gezamenlijk inkopen en maken wat Europees voedsel (tomatensoep, gevulde eieren, toostjes met eiersalade, chocoladefondue etc) met alle meiden samen. De familie komt met zijn 6en eten en er wordt volop genoten van het eten. De vader van het gezin heeft zelf gemaakte wijn bij (nog sterker dan whisky) en geniet er zelf het meest van. Aan het einde van de avond komen ook steeds meer grapjes vanaf zijn kant.

Vrijdag is weer lekker een dagje bij de jongens in het centra. Lekker een beetje kleuren, kwebbelen, spelen. De kindjes beginnen je steeds meer te vertrouwen. Er was nog wel een heel bijzonder moment. Beebak (weet niet zo goed hoe je het schrijft), een jongen van een jaar of 10, werd vandaag opeens door het personeel bij hun geroepen. Deze jongen zat nog maar ongeveer 3 weekjes in het centrum en deed eerst erg afstandelijk tegen ons. Ook was hij erg agressief richting de kinderen. Toch ontdooide hij langzaam en kwam hij zelfs af en toe even een knuffel halen. Maar het personeel had goed nieuws. Beebak was weg gelopen, was verdwaald geraakt, maar wilde eigenlijk graag Dassain vieren bij de familie. Zijn foto was in een krant geplaatst en zijn familie had dit gezien. Zijn ouders woonde in een ver dorp, maar Beebak werd binnen een uur opgehaald door andere familie uit Kathmandu. Het was heel apart om te zien hoe het afscheid verliep. Beebak nam niet echt afscheid van iedereen, maar liep gewoon weg, toch moest hij toen hij weg liep wel echt huilen. Dit was even heftig, maar super mooi om te zien. Echt een fijne afsluiter van het project. Er word echt veel bereikt binnen de organisatie!

De dag erna was een echt afscheid aangebroken. Ik heb jammer genoeg een week van het project moeten missen, maar vond het toch wel gek om het project af te sluiten. We hebben de 3 weken afgesloten met een enorme Vlaamse kermis. Bedacht door onze Vlaamse collega`s. Alle kinderen deden mee. De meisjes kwamen naar het jongens centrum en alle schoolkinderen waren vrij. De kinderen werden na wat chaos in groepjes gedeeld en moesten onderling spelletjes spelen. Er waren 7 spellen; chocola happen, zaklopen, waterestafette, ring werpen, spijkerpoepen, al vastgebonden aan elkaar een parcours afleggen en bij mijn spel moest je met een knikker op een lepel en het uiteinde van de lepel in je mond, een parcours zo snel mogelijk afleggen. Er was muziek en het was 1 groot feest. Ik vond het zo mooi om te zien hoe goed de kinderen hier tegen hun verlies kunnen. De winnaars kregen een ET ticket en zo sloot ik mijn 3 weken project af. Ik vind het onwijs gaaf dat ik heb kunnen helpen in de organisatie en een steentje (financieel en actief) heb kunnen bijdragen. Het personeel was heel lief en ze doen gewoon fantastische dingen voor de kinderen!

Paulien en ik zochten aan het eind van de middag nog even wat stoffen uit, want vlak bij ons huis zit een naaiwinkeltje en we willen onze eigen broeken laten maken. Ik koos een oranje stof met bloemetjes, Paulien een zwarte stof met gouden bloemen en we vielen beiden voor een rode stof met gouden versiersels. Ook kochten we nog wat binnenstofjes voor de broeken en onze maten zijn opgemeten door de mannetjes (ja, mannen!) in het naaiwinkeltje. We mogen de broeken woensdag ophalen, spannend! De avond waren we uitgenodigd door de buurvrouw om te komen eten. Het Australische nichtje van de buurvrouw kwam namelijk langs, dus het was groot feest. We kregen echt lekker eten, dronken heerlijk rijstbier, kletste wat bij met het nichtje van onze leeftijd en deden lekker spelletjes met de jongeren kinderen. Ook heb ik mezelf een nieuwe hobby aangeleerd, henna tekenen. Nadat ik wat had geoefend met plaatjes van internet op de voeten van de meiden in het huis, ben ik ondertussen een aardige professional (al zeg ik het zelf). Overal op straat en bij mensen krijg ik of Paulien de vraag waar wij ons henna hebben laten zetten. Ik zal snel een foto sturen van mijn voeten, erg sierlijk. Ook op het feestje van de buurvrouw had ik mijn henna tubetjes mee en mocht ik wat voeten en handen versieren. Dus wie weet krijg ik wat tubbetjes mee naar Nederland gesmokkeld, wie wil?

Gisteren hebben we een rustdag ingeschakeld. We deden wat boodschapjes, waste ons op ons gemakje en maakte wat spullen schoon. De andere meiden zijn vertrokken uit het appartement. 1 al naar België, 2 meiden naar Pokhara en 1 naar een hotel. We hadden dus alle rust. Tijdens deze dag kregen we een smsje van familie van Marisa, dat ze misschien wel wat dingen van de rest van onze reis konden regelen. De vader van de familie heeft namelijk een hotel in Kathmandu en zo zijn adresjes door het hele land. We besloten gister dus `s avonds even een uurtje (bijna gelukt) langs de familie te gaan om het 1 en ander te bespreken. We namen dit keer geen taxi, maar legde het hele eind met 2 bussen en de rest te voet af. Onderweg kwam er nog een dronken man naar ons toe die brabbelde: `I... euuuhm.. wanne.. euuhm.. you are very beautifulll`. Paulien en ik lagen in een deuk om de manier hoe deze man dit zei, erg grappig. Eenmaal aangekomen bij de familie bleek dat de vader al hele plannen voor ons had, zo lief. We bespraken wat we wilde doen en vele dingen gaat hij nu voor ons regelen. Een bezoek aan een national park, de geboortestad van Buddha, een trekking door de bergen.. wat een lieve man! We wilde eigenlijk voor het eten naar huis, maar de familie stelde voor om momo`s te maken. Een soort ravioli zakjes gevuld met kip, kool, knoflook, ui en specerijen. We hebben zo`n twee uur deeg gemaakt, rondjes eruit gesneden, uien gesneden, de zakjes gemaakt. De hele familie en Marisa deed mee. Gekletst over van alles en nog wat en het eten was heeeerlijk. Het was alleen ondertussen alweer 22.00 en we besloten een taxi te zoeken om naar huis te gaan. Volgens de familie reden er zo laat al geen taxi`s meer en zij vonden het allemaal slimmer als we zouden blijven slapen. Toch wilde Paulien en ik een poging wagen. Het kleinste meisje van de familie zei al:`I hope you don`t find a taxi.` En gelijk kreeg ze, geen taxi te zien, dus onze keuze was niet zo groot. We moesten blijven slapen. De kinderen vonden dit super leuk. We hebben nog een uurtje zitten rumikubben en hebben tot 2 uur `s nachts onwijs zitten lachen met de neef van de familie. Hij ging erg open vertellen en we wisselde uren informatie uit over onze verschillende culturen. Over onze rivaliteit met Duitsland bij voetbal en dan vertelde hij een verhaal over dat India op een dag stiekem de grens heeft verlegt en een stuk van Nepal heeft ingepikt. We hadden het over voor je ouders zorgen als ze oud zijn, reïncarnatie, school, schoonheidsidealen en nog veel meer. Ik ben stukken wijzer geworden over Nepal. `s Nachts sliepen we met 5 meiden op een kamer. Ik werd `s ochtends en toen ik 1 oog open deed, keek ik recht in het gezicht van 3 vrolijke meiden die allemaal `goodmorning` riepen. We stonden langzaam op en onder het genot van een kopje Nepalese thee bespraken we nog een traditie van de kaste waar de familie van is. Heeeeel vroeger als de man in een huwelijk kwam te overlijden in Nepal, moest de vrouw levend in hetzelfde vuur verbrand worden, omdat zij geen verbintenis meer had op aarde. Omdat de Newari kaste dit belachelijk vonden hebben ze bedacht om vrouwen als ze jong zijn te laten trouwen met de zon en een fruit. Zo hebben ze bij overlijden van hun man, nog iets om op terug te vallen. De meiden uit deze familie zijn dus ook getrouwd met de zon en een fruit. Voordat je met de zon kan trouwen, moet je eerst 12 dagen in een kamer zitten zonder zonlicht (wel een lamp) en mogen de meiden niet met jongens praten. Tijdens deze dagen zingen en dansen ze veel. Daarna is er een soort verkleinde trouwceremonie. Erg interessant om te weten.

Nadat we vandaag waren thuis gekomen en we ons een beetje op hadden gefrist, wilde we eigenlijk er nog op uit om wat dingen te bezoeken. Maar er was van alles wat dit belemmerde. Als eerste zijn er vandaag nieuwe Belgische meisjes in ons appartementje gekomen en ten tweede was het weer echt een regenseizoen dag. We hebben dus maar een film gekeken en ik ben `s avonds met de Belgische meiden nog een hapje wezen eten.

Nu moet ik eigenlijk gaan slapen, want morgen moeten we vroeg met de bus naar Nagarkot. Dit is een dorpje vlakbij Kathmandu waar van uit je met goed geluk de Mount Everest kan zien. We blijven hier een nachtje slapen en gaan de volgende dag naar Baktapur, ook weer dorpje dichtbij. Ook hier zijn weer vele mooie tempels naar zeggen, dus we zijn benieuwd. Laat ik snel mijn oogjes sluiten en energie op doen.

NAMASTE lieve mensen! En trouwens, willen jullie geen foto`s meer sturen van lekkere etentjes in familie whatsapp groepen, haha. Ik ga namelijk bijna kwijlen boven die foto`s. De drang naar een lekker biefstukje of goed stukje kaas stijgt toch wel met de dag.

Fijne week weer!!!