Shanti haar 'normale' Nepalese leven.

`It`s beginning to look a lot like christmas.` Het liedje wat zich op dit moment op de achtergrond afspeelt.. Zeer tegenstrijdig met mijn leven hier in Nepal. Het is ondertusssen alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Ondanks dat elke dag nog steeds 1 groot avontuur is, ben ik wat meer mijn rust en regelmaat gaan zoeken hier in het leven. Zit nu midden in het familie leven, probeer met regelmaat te helpen op een school van Nederlandse Maureen die hier permanent woont en af en toe hang ik hier en daar nog eens de toerist uit.

Op kaarsjes na als de elektriciteit uitvalt en de koude avonden met heel wat koppe warme thee, is de kerstsfeer hier heel ver te zoeken. Af en toe probeer ik hier nog wat Nederlandse cultuur mee te geven, schoentje zetten, brieven schrijven aan sinterklaas, een kerstboom knutselen en Michael Buble zijn kerst CD aan. Maar alles voor de familie hier in nieuw. En als ik dan tijdens pakjesavond even skype met mijn lieve Nederlandse familie en lieve whatsappjes krijg van vrienden en vriendinnen, begint er toch voor het eerst wat heimwee te kriebelen.

Al is deze heimwee nog zeker niet genoeg om op de boksen tegen mijn liefde voor dit land. Wat ben ik van Nepal gaan houden. In Kathmandu is het ondertussen echt wel koud aan het worden. Overdag is het misschien nog wel 15 graden en er is altijd zon, dus met een trui aan in de zon is heeerlijk, maar `s nachts... BRRRR! Dat is het enige wat ik kan zeggen. Vijf graden buiten, geen verwarming in huis betekend permanent bevroren vingers (mijn touchscreen van mijn telefoon reageert soms niet eens meer op mijn ijspegeltjes), een muts en sjaal op in bed (want ik had elke ochtend spierpijn van de kou) en toch maar wat wintertruien inslaan. Voor de Nepalezen voelt het als de noordpool, de kindertjes lopen in skikleding en hebben mutsen die bijna alles behalve de neus en ogen bedekken. De vrouwen lopen met grote dekens om hun schouders en de mannen hebben, een sjiek pak aan of niet, bijna allemaal standaard een muts op.

De familie waar ik verblijf zijn echt lieve schatjes. Ze doen echt hun best om het mij naar me zin te maken. Ik krijg in plaats van rijst vaak een ommeletje als ontbijt, de neef van de familie brengt en haalt me vaak even achterop de motor en alle meiden hier in de familie komen allemaal even een knuffel geven of een praatje maken als ze uit school komen. Hier en daar eens een leuk gesprekje, een filmpje kijken, lekker knutselen of even iets bezoeken. Ook af en toe eens een meningsverschilletje hoort erbij.. Af en toe loop je toch wel tegen cultuurverschillen aan. Ik vind het hier lastig dat ze zoveel van het lot af laten hangen en slecht zijn in kansen zoeken en aangrijpen, maar voor mij is het dan weer lastig in te beelden dat je opgroeit in een land wat enorm afhankelijk is, aangezien het tussen het enorme China en India in ligt. En een land wat weinig opportunities heeft voor de bevolking. Ook de ongelijkheid tussen man en vrouw staat me af en toe wat tegen, maar dat zit zo geworteld in de cultuur. Al neemt dat niet weg dat het af en toe tegen mijn principes in gaat. Maar het feit dat er af en toe een goeie discussie ontstaat is wel het teken dat ik echt als familie wordt beschouwd.

Ondertussen net even bij mijn Nepalese moeder naar de kapper geweest. Twee dagen geleden had ze het al wat korter geknipt en de laagjes zo geknipt dat er een beetje slag in kwam, maar vandaag besloten iets te doen wat ik al lang wilde en nooit durfde.. Hop even goed de schaar erin. Schouder lengte.. en het is zoooo leuk! I`m totally happy!

De laatste maand ben ik aardig wat dagen gaan helpen op het schooltje voor de kinderen uit de sloppen van Maureen. Heb het daar helemaal naar mijn zin.. Maureen is een inspiratie en heel krachtig, de kindertjes zijn om op te vreten, de leraressen zijn super hard werkende open meiden en ze hebben lieve diertjes op school. De leraressen komen zelf ook uit de sloppenwijken en verdienen eigenlijk helemaal niks (4000 roepie = 32 euro per maand!). Maar hun motivatie is geweldig. Hun vinden dat zij de kinderen kunnen bieden wat ze zelf nooit hebben gehad, goede scholing. Deze meiden gaan `s ochtends van 6 tot 9 vaak zelf naar school. Werken dan van 9 tot 4 als lerares en blijven als het moet tot `s avonds laat of slapen om met van alles en nog wat te helpen. Deze meiden verdienen de wereld! Ik ga me dan ook hard inzetten om iets te doen om hun salaris te verhogen.. Als iemand die dit leest hier een mooi idee voor heeft?! Laat het please weten. Ik ga in elk geval brainstormen! Naast alle gezelligheid van de mensen, vind ik het ook fijn om op de school even met de kat en de grote hond te knuffelen. Wat een schatjes ook. En drie weken geleden kwam 1 van de meisjes van de school opeens aanlopen met een puppy die ze gevonden had op straat..`Neeee, de puppy kan hier niet blijven, zet maar weer op straat.`... 5 minuten later, een paar lieve puppy ogen van dat kleine hondje en een paar puppy ogen van het kleine meisje.. En er is nu op de school een nieuwe puppy. En hij vertedert de hele wereld! Wat een lief beestje. Het zou alleen wel fijn zijn als we er toch hier ergens een baasje voor kunnen vinden, want anders wordt het wel een enorme beestenboel.

Afgelopen weken ook nog een paar daagjes naar Chitwan gevlucht. In Kathmandu kwam namelijk de SAARC (south asian huppelepup) op bezoek en dat zijn heel wat ministers, presidenten en van alles. En hoog bezoek betekend hier gekkigheid. Binnen 2 weken is een prachtige weg aangelegd van het vliegveld naar het hotel waar dit bezoek verbleef, prachtige solarlampen langs de weg, mooie bloemetjes, alle huizen langs de weg krijgen een likje verf en veel meer gekkigheid. Hierbij kwam dat alle wegen rondom het vliegveld en bekende toeristische plekken een week werden afgesloten en op elke weg in de Kathmandu vallei mochten om de dag alleen maar voertuigen met even of oneven nummerplaten rijden. Omdat het dus bijna onmogelijk was om ergens heen te reizen, gingen alle scholen en vele kantoren gewoon een week dicht. Ik heb dus maar samen met het neefje van de familie met veel pijn en moeite een bus bemachtigd naar het midden van Nepal, Chitwan. Lekker bij tante in huis, waar ik al heel wat festivals heb mogen vieren. Heb hier opnieuw heerlijke, ook wat warmere dagen gehad. Lekker in het winkeltje helpen, kletsen met de hele buurt, shoppen, chillen langs de rivier en lekker rondcrossen met de motor. Het blijft vervelend hier (sarcasme....). En de verjaardag van mijn neefje kunnen vieren, 16 jaar en een vanille taart.

Tijdens mijn dagen in Chitwan en ook in Kathmandu heb ik voor de organisatie Projects Abroad enkele van hun projecten mogen bezoeken. Met deze organisatie ben ik destijds naar Afrika geweest en geef nu in Nederlands zo nu en dan voorlichting op scholen en beurzen. Fijn om dus even wat projecten te zien om mensen in Nederland weer beter op weg te helpen in vrijwilligerswerk. Het bezoeken van deze projecten is geweldig. Ten eerste, wat zijn er toch vele mensen met een goed hart op de wereld die zich keihard inzetten op deze projecten, zowel locals als vrijwilligers. Ten tweede, het was echt een geweldige ervaring voor mijzelf. Ik heb een rondleiding gekregen in het ziekenhuis, met bevalling, keizersnede en knie operatie erbij! Gaf mij toch weer de bevestiging dat ik geen dokter had moeten worden, brrr wat wordt ik duizelig van al dat bloed haha. Een rondleiding gehad in een opvanghuis voor kinderen met een beperking, een opvanghuis voor zwaar ondervoede kinderen en een kliniek voor kinderen met HIV. Overal werd ik met enorm veel liefde ontvangen en met iedereen even een praatje gemaakt. Heb ook nog een middag in Chitwan geholpen met een poetsvoorlichting op een school. Met een grote groep vrijwilligers gewapend met zo`n 120 tandenborstels hebben we poetsles gegeven op een school.

Ook nog benoemenswaardig is de opening van een toiletblok, gesponsord door de puddinkjes (wat mannen rondom Amsterdam), ergens in de bergen in de Kathmandu vallei. De vader van mijn familie helpt hier om dit project in goede banen te leiden en ik mocht samen met Marisa dus mee voor de officiële opening. Drie uur met een jeep omhoog (en later ook weer naar beneden) over blubberpaatjes met enorme hobbels en dan aankomen bij een school waar alle kindertjes het volkslied zingen.. Indrukwekkend. Het voelde wel een beetje gek, omdat het eigenlijk niet mijn project was, maar voelde me gewoon de vertegenwoordiger van de Nederlanders. Kreeg ook vele bloemen kransen en het was echt een bijzonder avontuur.

Marisa, die hier 3 maanden in de familie verbleef is weer terug naar ons kikkerlandje, maar mis haar wel een beetje. Toch ook veel avonturen met haar gedeeld, met gekke grappen in de bus, even goed shoppen (haar specialiteit ;) ), mooie filosofische gesprekken, `alles is liefde` kijken en even wat cultuurfrustraties in het Nederlands kwijt kunnen. Je merkt ook wel hier in huis dat ze gemist wordt. Het enige positieve.. Ik mag nu lekker slapen in het grote bed in de warmste kamer van het huis! Had haar veel eerder het huis uit moeten pesten haha. Grapje..
Eigenlijk niet.. :P

Het `normale` leven brengt toch ook weer elke dag zijn avonturen.. Een omaatje die 2 uur tegen je aan ligt te slapen, een mega kakkerlak in je kamer, verjaardagen vieren, gek eten proberen, de verkeerde bus nemen en daardoor een uur moeten lopen naar je bestemming, 3 uur in de rij voor visa verlenging met leuke ontmoetingen, een bekende Nepalese rapper die even flink flirt, de beste actrice van Maleisië (en ook miss Maleisië) ontmoeten, mooie gesprekken met de crew van het Arabia airlines, een nacht slapen in het klaslokaal met een puppy naast je hoofd, monopoly krijgen van sinterklaas en lekker monopoly spelen, pastasalade maken als avondeten wat de familie stiekem eigenlijk niet zo lekker vind van dat koude voedsel, voorbereiden op de komst van mijn moeder... zo veel! En dat laatste.. Wow wat heb ik zin om dit land aan mijn moeder te laten zien. Ready!

Lieve mensen, vier de feestdagen net even een tikkeltje extra voor mij. Geniet van alle mensen om jullie heen die jullie zo onwijs lief hebben. En geef net dat kleine beetje extra aandacht aan de mensen die jullie ontmoeten op jullie pad. En ik zal ook even stil staan bij de mensen die juist rond deze dagen een geliefd persoon even extra missen. En lieve familie, sorry dat ik het dit jaar niet met jullie kan vieren, maar ik ben er zeker in gedachte bij.

Namasteeeee everyone!