En daar ben ik weer. Nooit verwacht weer na een half jaartje in Nepal het vliegtuig uit te stappen.

Onwijs lief ontvangen en vanaf seconde 1 weer helemaal vertrouwd. Ik had wel verwacht weer even te moeten wennen, maar eigenlijk is er helemaal niks wat gelijk anders lijkt. Voelde alsof ik een weekje weg was geweest. De impact van die verschrikkelijke aardbeving viel op het eerste gezicht enorm mee. Zag niet onwijs veel verschil en de gruwelijke beelden van tv waren nergens zichtbaar. Het enige wat ik merkte is dat iedereen het wel een gevoelig onderwerp vond om over te praten.

Bij 'thuiskomt' heel wat af geknuffeld met mijn Nepalese familie en mijn eerste bord rijst en Nepalese thee weer gekregen. Spelletjes gespeeld, boodschapjes gedaan en nog een beetje geslapen. Savonds iedereen een beetje verwend met meegenomen kado's en die vielen erg in de smaak. Maar na zo'n periode mag dat ook wel!

Kamala (Nepalese moeder) heeft niet stil gezeten! Met hulp van vrouwen uit de buurt heeft zij voor Anne Claire Petit (verkoopt o.a. bij de bijenkorf) 150 manden gehaakt! Ze zien er werkelijk prachtig uit en ze was dan ook terecht onwijs trots. Binnen ongeveer 2 weken liggen ze in de winkels en hopelijk worden ze snel verkocht. Wat een leuke nieuwe inkomstenbron voor deze familie!!

Vandaag ook een rondje gelopen door de wijk hier. Af en toe een huis volledig verwenen, gebouwen die volledig scheef staan en een tentenkamp voor slachtoffers in de straat. Het leven gaat gewoon door en de mensen blijven super aardig en beleefd! Toch zijn er dingen die op de achtergrond blijven.. zo zijn er wel wat vrijwilligers die naar Nepal komen, maar geen enkele toerist meer, terwijl het land nog zoveel te bieden heeft. Het hotel waar de vader van mijn familie werkt blijft treurig leeg. Dus mensen als Nepal nog op je to-visit lijstje staat. Doe dat dan juist nu! Nu heeft het land toerisme nodig om terug te krabbelen uit deze vervelende periode.

Een ander misschien onzichbaar gevolg is dat er bijvoorbeeld op de school van mijn Nepalese zusje nu twee scholen gevestigd zijn, omdat 1 schoolgebouw ingestort is. Hierdoor gaat de ene school in de ochtend naar school en de andere in de middag. Dit doet het onderwijs natuurlijk totaal niet goed. Dit soort oplossingen zijn noodoplossingen, maar zullen waarschijnlijk nog maanden aanhouden.

Naja Nepal is in elk geval voor mij geen schoonheid verloren. Elke geur, kleur, gesprek en wandeling is heerlijk. Met natuurlijk z'n kleine cultuur verschilletjes, zoals veelste zoete pap moeten eten en oma die even haar neus in het gordijn snuit. En de kleine verschilletjes is diersoorten, zoals de 5 mega kakkerlakken die ik vandaag alweer over mijn kamer heb zien lopen. Niet te spreken over de 100e kikkers die buiten lawaai maken. Ach het hoort erbij!

Morgen ga ik waarschijnlijk al naar tante, oma en alle andere familie in Chitwan. Dit omdat de neef en oudere zus van de familie een paar dagen vrij hebben en dan waarschijnlijk mee kunnen reizen.

Nu slapen maar.. het is alweer half 2 in de nacht. Toch mijn jetlag die om de hoek komt kijken!

Fijne zondag iedereen!