Woeeehoee! Namaste Nepal!

03-09-2014

Nog maar 4 dagen voorbij, maar het voelt alsof ik hier alweer 2 weken rondloop. Indruk na indruk na indruk... maar vooral 1 woord.. GENIETEN1Na een perfecte vlucht, een blijheidsdansje omdat we onze knalgele backpacks zagen verschijnen op de bagageband in Kathmandu en een knipoog van de douane, begon de eerste kennismaking met Kathmandu. De verhalen klopte.. overal getoeter, een koe op de weg, smok overal, grote verkeerschaos en een gebedstempel midden op een kruispunt. We kwamen moe van alle indrukken aan bij ons appartementje. Er werd ons verteld in gebrekkig engels dat er smiddags iemand van de organisatie zou komen. We hebben toen even een goed kamertje uitgezocht, vonden ergens een dekbed, zijn zo op een soort bedje geploft en hebben van 10.00 tot 16.00 geslapen. Toen we wakker werden hebben we wat spullen uitgepakt, geprobeerd bericht naar huis te sturen (ik heb geen bereik) en gekeken wat er in huis was. Omdat er `s avonds om
18.00 nog niemand was zijn we gaan koken met wat rijst dat we vonden in huis en wat pinda`s die we mee hadden. Onze eerste kennismaking kwam met stroomuitval en we deden voor het eerst onze hoofdlampen op ons hoofd. De volgende dag zouden de andere vrijwilligers komen in ons appartement vanuit België. Dus lekker slapen maar!

Heerlijk geslapen (op wat gekraai van hanen na) stonden we 8.00 op. De andere vrijwilligers zouden 6.00 landen, dus wachten maar. Het werd 9.00.. 10.00.. 11.00.. Niemand?! Totdat er om 11.30 op onze deur werd geklopt, een klein mannetje die vertelde dat hij van de organisatie (CPCS) was en of we mee gingen. Zijn Engels was zeer gebrekkig, dus wij maar op goed vertrouwen ons tasje ingepakt en mee gegaan. Na een wandeltocht door de stad van 35 minuten kwamen we aan bij een poort waar het boys opvangcentrum was. Hij gaf ons een briefje met de namen van de wijken waardoorheen we waren gewandeld met het bericht dat we de volgende keer zelf moesten lopen (Oeps, ik had niet heel goed opgelet!). De mensen op straat zijn trouwens enorm rustig en lief. Geen geroep of extreme aandacht, misschien soms een lief lachje, stiekem gluren of een `namaste` (hallo/goedendag/doei). In het boys centrum kregen we een korte rondleiding waarna we werden losgelaten met `goodluck`. 

(Misschien een korte uitleg over de organisatie voordat ik verder ga. De organisatie helpt de straatkinderen van Kathmandu om terug te komen in de samenleving. Ze hebben een centrum waar medische dingen gebeuren (zieke kinderen, verslaafde kinderen etc) en een plek waar de kinderen voor kiezen om te gaan slapen, maar ook gewoon weer weg gaan. Als de kinderen zelf bewust aangeven dat ze niet meer op straat willen leven of lang in het eerste centrum blijven dan mogen ze naar het girls of boys center. De meeste straatkinderen zijn jongens. In zo`n center wordt als eerste gezocht naar familie van het kind (soms is een kind weg gelopen of een kind gewoon verdwaald geraakt). Deze kinderen verblijven in een aparte kamer en gaan nog niet naar school. Als ze niet meer ondergebracht kunnen worden bij familie dan blijven de kinderen uiteindelijk en zullen ze school en begeleiding krijgen totdat ze op eigen benen kunnen staan. Mijn KORTE uitleg is mislukt haha.)

Toen wij los werden gelaten in het boys center waren dus alleen de jongetjes die niet naar school gaan aanwezig (een stuk of 10 jongetjes). De andere gaan gewoon overdag naar school en zullen we alleen op vrijdagmiddag en zaterdag zien. De kinderen waren tv aan het kijken, dus hadden geen aandacht voor ons. Langzaam merkte ze ons op en toen we spelletjes begonnen te bedenken kwamen ze allemaal buiten spelen. We zijn gaan bokje springen. Dit kende ze niet en vonden ze geweldig, maar wij moesten dan wel het bokje zijn. Zo hebben we een paar uurtjes spelletjes gedaan en toen kwam opeens een auto aan met een blanke meneer en familie en een blanke mevrouw erin. Beide Belgen en organisatoren van CPCS. De Belgische mevrouw kon Vlaams en ze vertelde ons als eerste dat de andere meiden hun vlucht hadden gemist. Toen we vertelde dat we de hele dag in het appartement hadden gezeten, we niks wisten, we geen eten, schoon drinkwater en lakens hadden, schrok ze enorm. Dit had normaal allemaal geregeld moeten worden en ze vond het erg zielig voor ons. Nadat we uit hadden gelegd dat Paulien en ik heel makkelijk waren en we er eigenlijk enorm om hadden kunnen lachen, was ze gerust en ging ze vertellen over de organisatie, waar we konden shoppen etc. Gelukkig hoefde we niet terug naar huis te lopen, maar werden we gebracht. We zijn boodschappen wezen doen, hebben de weg terug kunnen vinden, hebben gekookt en hebben weer zonder stroom onze avond doorgebracht.

De volgende dag kwamen de andere vrijwilligers aan. Die waren super moe. We zijn toen met Moira wel naar het center gelopen (de weg gevonden, woehoeee!) en hebben de hele dag gespeeld. Alle kinderen waren er want het was een national holiday. De kinderen van de dag ervoor kwamen al aangerend, `Sjamsja en Pauli` riepen ze, ze hadden onze namen onthouden. We hebben weer lekker wat uurtjes gespeeld en hebben savonds gebakken aardappels met groenten gemaakt voor de andere vrijwilligers. 

Vandaag gingen we met alle vrijwilligers op pad. Weer 35 minuten langs drukke wegen en kleine straatjes. De straat over steken is hier trouwens een hele kunst. Er wordt aan de andere kant van de weg gereden, er rijden overal motors en auto`s van beide kanten en je moet gewoon voor de auto springen en door lopen om de weg over te steken. Het voelt als een soort van computergame, hopelijk alleen zonder `game over` haha. (Sorry mama voor deze grap.) We hebben trouwens met alle vrijwilligers bij elkaar 2700 euro opgehaald, de Belgische vrouw Inge was helemaal overrompeld en we gaan er iets super groots mee doen. Er zijn nog geen concrete plannen. De jongetjes gaan al als een bokje staan als Paulien en ik binnen komen om duidelijk te maken dat ze willen bokje springen. Het liefst rennen ze rond, springen ze op je rug en klimmen ze in palen. Als ik tegen 1 van de jongetjes `monkey` zeg, rent hij naar een hoge paal van een soort overdekking, klimt hij hierin en hangt hij aan het dak. Over apen gesproken.. we kregen vandaag ook een rondleiding door het medische centrum. Het zag er goed verzorgt uit en ook hier weer lieve kindjes. Iets wat onze aandacht trok was eigenlijk een enorme aap op het dak. Nee, niet zo`n klein schattig aapje. Nee, een aap nog groter dan een salontafel. Toen we weg gingen bij het centrum liep er een jongen mee om ons de weg te wijzen hebben we weer een gaaf stukje Kathmandu gezien. Zeker 30 apen en geweldige kleine straatjes met kleine winkeltjes. Genieten!Het

Nepalese eten kan ik ook wel samenvatten.. pittig. Dit zijn mijn Nederlandse smaakpupillen niet gewend. Gelukkig kunnen we om af te wisselen ook wel `Westerse` producten krijgen.

`Oke Chantal, je bent geen blog maar een boek aan het schrijven nu.` Ik ga dit blog maar afsluiten. Er zijn nog zo enorm veel indrukken, maar dit zijn de grove lijnen. Een groene stad, omringd door grote bergen en hele lieve mensen! Amai, Nepal is super tof he! (Met zoveel Belgen in huis begin ik dat taaltje over te nemen.)

Iedereen in huis ligt nu te slapen (22.50), ik zit nog in de keuken en ik moet ook vroeg op. Truste allemaal!!

BTW. Ik heb nog geen Nepalees nummer, maar dat ga ik regelen.Fijne week verder en hopelijk nog wat nazomers weer daar! 

P.S. Deze blogs kloppen soms niet met wanneer ik ze schrijf en wanneer ik ze online zet. Dit omdat ik niet altijd de mogelijkheid heb om ze gelijk op internet te zetten.