Verloop van dit avontuur op Nederlandse bodem.

Vandaag alweer een maandje Tanzania aan het missen en nog steeds geen laatste verslag geschreven. Dus die hebben jullie nog zeker van mij tegoed!
De laatste dagen gingen vreselijk snel, echt vreselijk snel. Waren we hier nou serieus 3,5 maand geweest? Hadden we hier kerst en Nieuwjaar gevierd? Zaten we met al die lieve kindjes in de dierentuin en op het strand? Bezochten we een poosje geleden de oma van onze nieuwe vrienden? Hebben we nou nog maar net geleden vele angsten uitgestaan in de born-again kerk? Dat kon niet waar zijn. Maar het was waar. Alles moesten we achterlaten..
We besloten maandag op dinsdag een nachtje in het weeshuis door te brengen. Toen we maandag al langzaam duidelijk probeerde te maken aan Baraka en Efrahiem dat we weg gingen om de klap niet te groot te maken. En Baraka, van 7 jaar, gelijk boos met olifantentranen over zijn wangen in een hoekje kroop en Efrahiem zijn kleurpapier helemaal nat werd van de tranen en hij ons niet meer aan wilde kijken, besefte ik het echt. We moesten al deze lieve kopjes achter laten. En wat voelde ik me op dat moment een vreselijk slecht mens. Ik had het niet meer. Hoe zou ik me voelen? Eerst 3,5 maand al dat mooie speelgoed, andere materiaal, maar bovenal heeeel veel liefde, aandacht en knuffels krijgen. En dan zo plots verlaten worden met de kans dat ik deze mensen nooit meer zou zien. Ik voelde me vreselijk en heb me toen maar snel ergens verstopt, zodat de kinderen mijn verdriet niet konden zien. De rest van de dag onwijs genoten van de allerkleinste dingen. De volgende dag besloten een groot feest te geven, zodat we het feestelijk konden afsluiten. Alles versiert, vele ballonnen opgeblazen, een grote taart laten maken met ‘We love you, Maxime and Chantal’ erop. En nog veel meer. We hadden lekker eten gekocht en laten bereiden. Na de maaltijd gaven alle volwassenen een kleine speech. De onwijs lieve woorden die ons toen toegelegd werden zullen me altijd bij blijven. We hadden met deze mensen een echte hechte band gekregen. Dit werd bevestigd met de woorden van een van de volwassenen. ‘You made us a family, we are one because of you’ en ‘ You are part of this family.’ Toen Sharon, het oudste meisje van 12, ons bedankten in Swahili en Magdalena (het keukenhulpje in het weeshuis) in janken uitbarstte, drong het ook echt tot de kinderen door. En dat moment zal ik als 1 van de naarste momenten in mijn leven blijven herinneren. 1 voor 1 begonnen alle kindertjes te huilen! En dat nog wel door mij! 3,5 maand had ik deze kinderen een mega smile op hun gezichtjes kunnen geven en nu hadden ze al dat oprechte verdriet door mij.. We probeerde de kinderen natuurlijk te troosten en hebben ze allemaal wel 2 keer een mega dikke knuffel gegeven. Maar zelfs de stoerste en altijd vrolijkste kinderen verstopten hun hoofdjes in hun armen en hadden onwijs veel verdriet. Zelf was ik ondertussen ook 1 en al emotie, dus hoe erg ik me ook had voor genomen niet te gaan huilen voor de kinderen, biggelden bij mij ook wat tranen over mijn wangen. Tot dat ik op een gegeven moment zei: ‘From now on, I don’t want to see any tears anymore, just big smiles. Give me big smiles.’’CHEKA! (Lachen in Swahili)” Toen de kinderen zagen dat ik en Maxime gewoon een lach op ons gezicht zetten en we de taart gingen uitdelen, werd het allemaal wat minder. Toen hebben we iedereen nog 1 keer gedag gezegd, nog 1 keer gek gedaan en met lood in ons schoenen weg gelopen. Toen nog 3 kindjes met tranen over hun wangen achter ons aan rende, maar na een paar meter terug werden gestuurd, wist ik officieel dat ik deze dag nooit meer zou vergeten. Misschien moest deze dag op mijn ‘bijzondere dagen’-lijstje, maar nu stond hij toch echt op mijn ‘nare-dagen’-lijstje.
De dag erna nog van alle prachtige dingen van Tanzania genoten, met onze vrienden nog 1 keer ei met friet erin gaan eten, nog een prachtige strandwandeling gemaakt en nog een spontane duik in het zoute zeewater genomen en toen toch maar echt richting huiswaarts gekeerd om de laatste keer onder de koude douche te springen en de laatste dingen in onze koffer te leggen. Tijdens het afscheid van onze vrienden buiten te poort van het huis nog staan janken als 2 kleine meisjes waarvan hun lolly werd afgepakt. De bewakers van het huis zullen nog nooit zoiets geks gezien hebben. Ons groot proberen te houden, maar toch onze tranen niet kunnen verbergen tijdens het laatste gesprekje met onze lieve tante Hilltruda, die na bijna elke dag in het weeshuis onze verhalen heeft aangehoord en onwijs met ons heeft meegeleefd. Nog mevrouw en meneer Tenga een dikke knuffel gegeven, die ons de woorden meegaven dat ‘hun dochters altijd welkom zijn in hun huis’. Ook de dada’s Kandida en Aurea nog een laatste knuffel gegeven en nog een laatst grapje in Swahili met ze gemaakt. En toen 3 kwartier keihard zitten huilen. En echt keihard, in de auto richting het vliegveld. De chauffeur wist zich ook geen houding te geven. Alle emoties kwamen eruit.. Het was nu echt, we moesten alles alles alles achter laten! Op het vliegveld heb ik alleen maar zitten hopen op een film moment, waarin er een rijke sjeik aan kwam rennen om ons miljoenen aan te bieden, zodat we in Tanzania konden blijven. Maar dit bleef uit, we zaten weer tussen alle blanken om terug te vliegen naar ons koude kikkerlandje. De reis verliep goed, maar alles leek emotioneel. Elk liedje, elke tekst en alle andere dingen leken iets te maken te hebben met Tanzania of afscheid.
Nu terug in Nederland, kom ik er echt achter wat dit alles mij gebracht heeft. Tuurlijk was ik blij om mijn familie te zien, Elise en Cassandra de oprit op te zien lopen een uur nadat ik aangekomen was, met Thijmen weer vertrouwt een wielrenwedstrijdje op tv kon kijken, al het lekker eten (onder andere 6 kaassoufflés op het vliegveld) naar binnen te kunnen werken en al mijn dierbare hier weer terug te zien. Maar heel eerlijk waren de eerste dagen hier echt vreselijk voor mij. Ik werd 2 ochtenden wakker met het idee dat ik gek was geworden. Ik had geen idee meer waar ik was en waar ik mee bezig was. Mijn leven leek vreselijk stil te staan hier in Nederland. Elk uur dacht ik. ‘Ik zou nu ugali met bonen aan het eten zijn en de kinderen stiekem de helft van mijn bord geven.’, ‘Ik zou nu met grote ogen naar de geweldige dansers in Njumbani Lounge aan het kijken zijn.’ en ‘Nu gaan de kinderen slapen, maar eerst al die geweldige liedjes zingen.’ Ik heb uren gezocht naar de Tanzaniaanse liedjes die we daar luisterde en die 1000 maal afgespeeld. Zoals ik al vele mensen heb verteld ‘Het wennen weer hier aan deze cultuur en dit leven, was 100 keer moeilijker voor mij dan het wennen aan de Afrikaanse cultuur en het leven. Mensen vragen mij dan ook altijd ‘En ga je terug?’ en daar is maar 1 antwoord op: ‘Dat is 1 ding wat zeker is!!’ Gelukkig werd ik snel aangenomen bij ‘Societea Lunchroom in het Schuttershof in Terneuzen.’ Door mijn werk heb ik weer wat structuur in mijn leven en verveel ik me hier wat minderen. Toch kan ik officieel zeggen, na alle huilbuien om het gemis van dit prachtige land, dat ik mijn hart verloren heb aan Tanzania! Door dit land heb ik mezelf en mijn leven wel een stuk meer leren waarderen.

Toch heb ik hierdoor ook wel veel meer zin gekregen om te gaan studeren. Te leren over al deze culturen, de psychologie van alle mensen omtrent deze structuren en al deze dingen. Een afgestudeerde van de studie die ik ga doen, Algemene Sociale Wetenschappen in Utrecht’ zei in een stukje wat ik toevallig tegen kwam: “De mensen in Afrika hebben de neiging tegen onze kennis op te kijken”. “Maar zij beschikken over de ‘university of life’, die wij zijn kwijtgeraakt. Hun levenservaring en veerkracht zijn zo bijzonder!” Misschien is het niet eerlijk om deze conclusie te stelen voor het eind van mijn verhaal, maar ik vind het mooi om mee af te sluiten.

Nogmaals heel erg bedankt voor alle lieve ondersteunende woorden van iedereen om mij heen! Via mailtjes, reacties, facebook, praatjes en alle andere sociale dingen/media!

En natuurlijk mijn lieve reisgenootje Maxime even bedanken. Na 24/7 voor 3,5 maand met iemand te hebben opgeschoten, zonder enige ruzie, kunnen we wel concluderen dat we een hele hechte band hebben opgebouwd! Zonder haar had alles wel heel erg anders gelopen en ik wil daarom diegene/hetgene bedanken die/dat mij deze geweldige reisgenote n heeft laten tegenkomen.

En komt er nog een vervolg op dit alles? Ja zeker!!!