Home Sweet Home

Misschien slechte titel op voor mijn blog, maar het voelde toch wel echt als thuiskomen toen we na deze topdagen weer aan kwamen rijden in ons vertrouwde Dar es Salaam. Voor de mensen die mijn vorige blog niet hebben gelezen. Maxime en ik zijn de afgelopen 5 dagen naar West-Tanzania vertrokken, Mbeya om precies te zijn, om de familie van de eigenaren van ons weeshuis te bezoeken. Oma is namelijk heel oud en ze hadden het geld niet om haar te bezoeken. Wij hebben dus besloten dit voor ze te betalen (voor oma's dochter Naomi en kleinzonen Goodluck en Sephania). Toen ze vroegen of we niet mee wilde, hebben we gelijk maar deze kans gepakt om een andere kant van Tanzania te zien.




En wat was het geweldig!! We werden woensdagavond opgehaald door de pastoor om een nachtje te overnachten in het weeshuis. Toen we middags thuis ons tas aan het inpakken waren. Begonnen we allebei redelijk zenuwachtig te worden. Aan welk avontuur waren we nu weer begonnen? Wat moesten we eigenlijk meenemen? Wat konden we verwachten qua weer, toiletten, slaapplaats en de rest? Maar ingepakt wat we dachten nodig te hebben en met een redelijk op alles voorbereide tas vertrokken richting het weeshuis. Onderweg ergens nog even hapje met de pastoor van het weeshuis gegeten. Een super super lekkere combinatie, die ik zeker in Nederlands voort ga zetten, een groot omelet met friet erin en een soort tomatensaus eroverheen. Jammie jammie!! Aangekomen de kindertjes nog even welterusten gekust, nog even gekletst en ons bedje in gekropen. Jammer genoeg door vele omstandigheden (spanning, vele muggen en een ruziënd echtpaar buiten) onze ogen nauwelijks dicht kunnen doen, voordat we om 5 uur s'ochtends klaar moesten staan om te vertrekken.




En daar gingen we dan.. Op naar de busreis van wel 12 uur. We schrokken ons te pletter toen we naar onze bus liepen en een hele oude rammelbak zagen staan. Gelukkig moesten we nog even doorlopen en kwamen we aan bij onze bus. Gelukkig heel erg mooi, gewoon zoals in Europa en niet te vergelijken met de oude dalla dalla's die hier rondrijden. En we dachten dat de busreis eeuwen zou duren en heel saai zou zijn, maar eigenlijk was hij zo om en was het reuze gezellig. Onderweg werd er leuke muziek en films gedraaid. Ook kregen we onderweg snoepjes, koekjes en drinken. Ondanks dit alles hebben Maxime en ik eigenlijk alleen maar met hele grote ogen naar buiten zitten kijken. Want onderweg kon je echt het Afrika uit je dromen zien. Van hele grote vlaktes met struiken, dennenbomen en kleihutjes tot mega bergen met mega bomen erop. We kwamen onderweg ook door een national park. Ze hadden ons verteld dat we misschien wel dieren zouden zien, dus wij zaten natuurlijk op het puntje van onze stoel. Toen Maxime haar eerste aap zag was ze natuurlijk door het dolle heen. Ik blijf erbij dat dit een geit was, maar laat ik haar in de waan houden dat het een aap was, haha. Maar hierdoor werden we wel op scherp gezet. En ja hoor, daar achter een boom, 2 super schattige baby-olifantjes! En daar bleef het niet bij want we hebben onderweg nog een hele kudde giraffen gezien, een kudde olifanten, een groot meer met allemaal zebra's er om heen (echt een Lion King plaatje), buffels en vele gazelle's. We konden het eigenlijk niet zo beseffen allemaal. Hadden we nou echt al die dieren in het wild gezien? Maar we lagen niet te slapen.. Nee nee, het was echt waar. Jammer genoeg reed de bus wel gewoon flink door, dus hebben we geen foto's kunnen maken. Onderweg ook nog lekker 'puur-natuur' naar de wc geweest. Toen de bus stopte voor een plas pauze en alle mensen de bosjes indoken stonden Maxime en ik toch wel even te kijken. Er was gelukkig wel een mannen en een vrouwen kant, maar we stonden toch geschokt te kijken hoe ongegeneerd alle vrouwen hun broek naar beneden trokken en we een mooie rij dikke Afrikaanse konten mochten beschouwen. We zijn dus maar tot helemaal achter doorgelopen, omdat we het idee dat onze witte kont ook door vele ogen werd bekeken, toch niet zo heel fijn vonden. Toch wel gek dat iedereen hier heel preuts is, je mag geen handen op straat vast houden en kleding boven de knie is 'not-done', maar zo even je broek hopla naar beneden is dan weer geen probleem. S'ochtends om 6 uur zaten we in de bus en om 7 uur s'avonds kwamen we aan in Mbeya. De neef en de zoon van pastoor zorgde heel goed voor ons en droegen elke keer onze tassen en regelde dat toen we aankwamen er gelijk een taxi voor de uitgang van de bus klaarstond. Dit was wel fijn aangezien er overal waar de bus stopte gelijk 30 verkopers om de bus heen stonden en mensen die je gids wilde zijn, dit was redelijk overwelvend, dus de zorg was erg fijn.




S'avonds gelijk op bezoek gegaan bij oma. Toen we een klein pikkedonker huisje binnengebracht werden, waar iedereen ons (vooral oma) met grote ogen aankeek en oma vroeg of we twee engelen waren, hadden we echt een 'o jee, waar zijn we nu weer beland'-momentje. We probeerde zo netjes mogelijk over te komen en ons voor te stellen in ons beste swahili. We kregen pilau (rijst met kaneel, vlees en aardappelen) te eten. Elke hap die we aten en elke beweging die we maakte werd door iedereen bekeken. Na het eten zijn we snel naar het hotel gegaan, die Naomi voor ons had geregeld. Voor 15 euro per nacht hadden we een redelijk mooie kamer. Met 1 tweepersoonsbed, een tv, een westerse wc, een douche en een wastafel. Wel alles ongeverfd, onafgewerkt, krakkemikkig, ingericht met spullen van 100 jaar geleden en een prachtig uitzicht op allemaal golfplatendakjes van kleine hutjes naast het hotel, maar dat was meer dan goed genoeg voor ons om te leven. We hebben er heerlijk geslapen. Mbeya is namelijk een heel stuk kouder als Dar es Salaam. Overdag is het lekker warm, niet zwetend warm en s'avonds koelt het lekker af. Slapen onder ons dekentje was dan ook een heerlijk gevoel. S'ochtends voor 1,25 per persoon een lekker ontbijtje gehad. Mango sap, een kopje thee, een omelet en twee boterhammen en toen weer richting oma vertrokken, wat gelukkig maar 10 minuutjes lopen was. Daar weer een ochtendje op de bank vertoefd in het kleine hutje. De mensen begonnen gelukkig was los te komen. Dus we konden lekker spelen met het kleine neefje van 4 jaar, een beetje haren tutten met de nichtjes en voor de rest alle Afrikaanse cultuur op ons op nemen. Er werd weer lekker Afrikaans voor ons gekookt en heel goed voor ons gezorgd. De familie heeft zich ook wel 10x verontschuldigd toen Maxime en ik naar hun hurk wc moesten. 's Middags namen de neven Goodluck en Sephania ons mee om even met ons te pronken tegenover een andere neef, Justin. Op een leuk plekje wat gedronken, even stukje door Mbeya wezen wandelen, tussen alle mega mega grote bergen. Mbeya is omgeven bij grote bergen en het klimaat is redelijk koel. Heel anders als het bloedhete en redelijk vlakke Dar es Salaam aan zee dus. S'avonds ergens gegeten, nog een film gekeken op onze hotel kamer en toen weer lekker gaan slapen.




De volgende dag weer eenzelfde ochtendje gehad. Wel nog mee geweest om wat boodschapjes te doen, zodat we niet de hele ochtend weer in het muffe huisje hoefde te zitten. De mensen in Mbeya zijn heel anders trouwens. Veel rustiger en vriendelijker. Als je in Dar es Salaam over straat loopt, word je constant vreselijk bekeken, nageroepen en lastig gevallen. Daarentegen keken de mensen in Mbeya wel op van een blanke op straat, maar gingen gewoon rustig door met waar ze mee bezig waren. Erg fijn. De vorige dag had neef Justin ons verteld dat als je de berg op klom je verschillende soorten apen te zien kon krijgen. Na het enthousiasme gezien te hebben van Maxime en mij, had Justin beloofd ons die middag mee te nemen de berg op. En dat hebben we geweten. Wij in ons klimmersoutfit (jurk met slippertjes eronder) door een graspaadje stijl en stijl de berg op. Vreselijk uitputtend, maar ons geklim werd beloond. Toen we opeens 'monkey monkey' hoorde en we daarna, na goed zoeken, een aap in de boom zagen zitten, waren we helemaal door het dolle heen. Nog even doorgelopen en daar kwamen bij een boom waar nog een aapje in zat, wat heel erg nieuwsgierig was naar ons, dus constant met grote ogen naar ons zat te kijken. Echt geweldig om dat zo in het wild te zien! Echt echt echt tot mijn grote teleurstelling was de batterij van mijn camera leeg en heb ik geen foto van dit mooi tafereel kunnen maken. Het mooie uitzicht, de mooie groene dalen en bomen met lianen.. Nou ja, even niet aan denken dat dit niet op de foto staat.. Zucht. Daarna weer naar beneden geklauterd of naja, sommige stukken gewoon gegleden, want we slipte overal weg met onze teenslippertjes. Toen we beneden weer aankwamen stonden we te trillen op onze benen van de inspanning. We hebben gelukkig toen even op kunnen frissen en uit kunnen rusten in het hotel, nog even gegeten bij oma en toen ons bedje weer ingekropen, om de volgende morgen te mogen opstaan met vreselijke spierpijn.




S'ochtends een gekookt eitje om om 10 uur in de kerk te staan. We zagen hier erg tegenop aangezien de vorige keer de born-again kerk ons zo vreselijk was tegengevallen en ze ons nu ook nog lekker bang hadden zitten maken door te zeggen dat we ons voor de kerk moesten gaan voorstellen enzo. Gelukkig was het veel minder erg dan ons vorige kerk bezoekje, want ze hadden veel leukere liedjes en vrolijkheid. Ook hoefde we gelukkig alleen maar even te zwaaien toen de kerk verteld had dat er bezoekers waren, maar de rest was jammer genoeg zoals we verwacht hadden. Het duurde weer vreselijk lang, 4 uur, alles was weer in swahili en de manier waarop ze de dienst invullen zou ook nooit echt helemaal mijn ding worden. Smiddags weer een middagje bij oma en ondanks dat dat heel saai klinkt elke keer, was het ook echt weer genieten. Vooral het moment dat ik op het stoepje voor oma's hutje zat samen met Maxime en wat neven en nichten. Er wat Afrikaanse muziek op stond, een heerlijk windje langs waaiden en dat met het uitzicht over de hele stad en de bergen die mooi in de mist lagen. Op zulke momenten zou je wel even een traantje willen laten dat je dat allemaal weer achter je moet laten.




De terugreis liep gelukkig weer voorspoedig en was weer net zo hard genieten. Je had eigenlijk totaal niet het idee dat je 13 uur in de bus zat. Onderweg zijn er ook zoveel dingen weer te zien. Zo lag ik een beetje half slapend naar buiten te staren totdat ik opgeschrikt werd omdat ik boven in de bergen midden op de S-bochten weg iets zwarts zag lopen. Toen we dichterbij kwamen zag ik wat het was, gewoon een zwarte aap. Die fier mijn zijn staart omhoog op zijn gemakje langs de weg liep. Dan voel ik me toch wel echt zo'n westerling die nog nooit een aap heeft gezien, aangezien ik dan wel kan gillen van enthousiasme. Ook werden we opgeschrikt toen opeens de hele bus opstond om aan de andere kant van de bus door het raam te kijken. Maxime en ik natuurlijk ook lekker meedoen en wat we toen zagen gaf ons toch een beetje misselijk gevoel in ons maag. Er was een vrachtwagen het ravijn in gestort.. Dan zit je toch wel wat ongemakkelijker in je busje. Maarja. Ook nog net voordat we aankwamen te horen gekregen dat Naomi, die een andere bus had moeten nemen, wat uurtjes later aan zou komen in Dar es Salaam. Ze was naar de wc geweest en toen ze terugkwam was de bus weg.. Ze heeft dus een paar uur kunnen wachten op een andere bus. Echt zo'n cliché verhaal, maar wel erg rottig voor haar. Toen we veilig en wel in Dar es Salaam aankwamen en wist dat ik 5 dagen alleen maar met een mega lach op mijn gezicht heb rondgelopen. Wist ik heel heel zeker dat het geslaagd was!




De dag voor dit mega avontuur trouwens ook nog wel een volgepropt dagje gehad. S'ochtends de doos vol met super gave spullen, die de moeder, opa en oma van Maxime uit Nederland hadden laten overkomen, meegenomen naar het weeshuis. Er zaten echt de leuke dingetjes in. Super leuke kleertjes gedoneerd door Ot&Sien uit Axel, duplo, sambaballen, tamboerijnen, een grote houten trein, vele stickers en nog veel meer leuke dingen! Het voelde eigenlijk echt als een groot kado voor onszelf toen de doos bij ons thuis binnenkwam aangezien er echt precies de dingen inzaten die we onze kindjes zo graag wilde geven. Dit was dus een perfect begin van de ochtend. Later in de middag kwamen er 9 tandartsen (2 leraren en 7 in opleiding) uit Canada langs bij het weeshuis. Dit was natuurlijk redelijk overweldigend voor de kinderen aangezien er opeens zoveel blanke mensen op de stoep stonden. Sommige kropen dan ook maar snel veilig bij Maxime en mij weg. De kindertjes kregen eerst een uitleg over tandjes poetsen waarbij in het begin Calvin alleen maar heeft lopen bibberen en jammeren op mijn schoot. Naja meer in mijn schoot verscholen achter mijn armen, aangezien hij echt zo ver mogelijk weg wilde kruipen. De kinderen waren heel erg bang omdat ze te horen hadden gekregen dat de 'tanden dokters' kwamen en ze hierbij de ergste scenario's hadden bedacht. Heel erg zielig. Toen ze na een leuke tandenpoets uitleg en het knutselen dan ook iedereen 1 voor 1 gecontroleerd moesten worden, stonden er een paar flink te bibberen en kon Calvin weer erg hard krijsen. Wel echt super lastig om te zien, omdat het heel oneerlijk voelt dat ze je kinderen zo bang maken. De kinderen mochten op een mooie geïmproviseerde tandartsstoel (oude houten tafel met plasticje eroverheen en een assistente die een kleine zaklamp vasthield) liggen en de meeste kwamen er met een controle en een fluoride behandelingetje vanaf. Andere 4 zijn afgelopen maandag voor een heftigere behandeling geweest met trekken en vullen, misschien maar goed dat Maxime en ik hier niet bij waren.




O jee, o jee. Mijn blog is nu wel echt echt vreselijk lang! Zal maar snel stoppen! Hopelijk hebben jullie wel beetje beeld gekregen van mijn reisje. Toch lastig om precies te vertellen wat je heb gezien en hoe je alles heb ervaart.




Op naar de laatste 3 weken, snik snik. Nog genoeg te doen en te beleven, dus we gaan weer hard aan het werk! Ook kan ik hopelijk nog wat zonnen, want na een flinke vervel bui, is al mijn bruin er af. En een beetje kleur zou ik eigenlijk niet zo erg vinden voor als ik terug kom in het koude Nederland.




Fijne week weer iedereen!!