De eerste ervaringen op Afrikaanse bodem.

Hier het eerste mailtje vanuit Afrika!
We hebben een internet stick kunnen regelen dus kunnen nu op internet zoveel we willen. We zijn dus gelukkig niet helemaal afgezonderd van de wereld. Maar hier dus het verslag van onze eerste 5 dagen!

Waar moet ik beginnen.. Vliegreis? Host familie? Kamergenoten? Het strand? Het vervoer? De kinderen?

Hoeveel kan je mee maken in 5 dagen. Over de vliegreis ga ik niet veel vertellen, want dat is allemaal gewoon goed verlopen. Toen we na 2,5 uurtjes slapen s'ochtends aankwamen in Dar es Salaam, stond gelukkig iemand van projects abroad op ons te wachten en zijn we de warmte tegemoet gegaan. Het is hier gemiddeld zo'n 30 graden. We zijn toen naar ons huis, nee wacht, huis is geen goede benaming.. Mega villa, gebracht. Voorgesteld aan onze twee kamer genoten, Rebecca (Amerika) en Carolin (Duitsland), die trouwens vandaag en zaterdag alweer vertrekken. En host mom, Rose Mary, snel een hand gegeven. Die middag stelde Carolin voor om ons mee te nemen naar Mlimani City, wat een groot winkelcomplex is, met veel 'muzungu's', wat de benaming is voor witte mensen. Je hoort dat woord dan ook zo'n 20 keer per dag als mensen je zien. Maar in het winkelcentrum hebben we wat geld geregeld en daarna zijn we doorgegaan naar Medetaranio Hotel en onze ogen gingen wijd open toen we daar aankwamen. We hebben wat gedronken daar in het restaurant, met grote stoelen met grote kussen, grote witte lakens boven ons, uitzicht op het strand, heerlijke muziek.. hoeveel beter kan het? Die avond zijn we snel gaan slapen en wat hebben we heerlijk geslapen.

De volgende dag zijn we het huis is gaan verkennen. Eerst begonnen met ons dagelijks ontbijt (toast met jam, verse sapjes en ananas) en de rest van de dag hebben we eigen gerelaxt op ons balkonnetje met prachtig uitzicht op alles. S' avonds ook weer heerlijk gegeten zoals normaal, je kan kiezen uit heel veel verschillende dingen! Rijst, bonen, vlees, kip, salade. Veel verschillende dingen, maar elke dag hetzelfde, dus hopelijk word dat niet al te vervelend. S'avonds hebben we voetbal gekeken met de hostdad, die trouwens de PRESIDENT van het Tanzaniaanse voetbal is, dus bijvoorbeeld alle wedstrijden in Zuid-Afrika bij heeft mogen wonen en meer van die dingen. En na een lokaal wijntje te hebben gedronken zijn we snel ons bedje in gekropen.

Toen was het zondag en zijn we met Rose Mary meegegaan naar de katholieke St. Pieters kerk waar in het engels word gepreekt en gezongen. Wat hebben we daar genoten! Echt een geweldig koor wat begeleid werd door een keyboard. Die middag hebben we besloten mee te gaan naar het weeshuis van Rebecca. Ze had een dagje geplant met de kinderen om naar het strand te gaan, wat voor hun een levenservaring is, want ondanks dat ze een uurtje lopen van het strand wonen komen ze er nooit. Dus zo'n 15 kinderen en 5 volwassenen in de bagagi's gepropt wat een soort open taxi is bedoeld voor 3 personen. En toen gingen we. Wat hebben we het toen naar ons zin gehad. De kinderen vermaakte zich ontzettend, kende alleen niet de gevaren van verdrinken, wat een beetje eng was, maar we hebben 4 uur in de zee gezeten en gewoon kleine simpele spelletjes en gekke dingen gedaan. We waren natuurlijk gebroken na zo'n dag dus snel ons bed in.

Die maandag kregen we onze rondleiding van projects abroad door Dar es Salaam. We werden opgehaald en gelijk geconfronteerd met onze grootste angst. De volgepropte, warme Dalla Dalla's wat hier de lokale busjes zijn. We hebben het geluk, NIET DUS, om elke dag een uur heen en een uur terug te mogen reizen met deze dingen, maar we zouden er wel aan gewend raken. Toen kwamen we aan bij het weeshuis, dit was eerst even wennen, want in het weeshuis van Rebecca vlogen de kinderen op ons af en hier waren ze eerder onwijs verlegen. We ontmoeten pastor Douglas die opzicht wel vriendelijk was, maar Maxime en ik twijfelen een beetje over zijn liefde voor de kinderen of dat hij dit werk alleen doet voor het geld, aangezien hij vaak weg is. Maar daar komen we wel achter. Toen weer terug gereisd naar het gedeelte waar wij wonen en weer naar naar het winkelcentrum gegaan voor een prachtige nokia uit 1800, zodat onze mooie mobiels niet gestolen worden. Naar het buitenland smse is nog relatief duur, dus naar mijn mailen is handiger. Toen naar het projecten abroad office gegaan, daar nog wat uitleg gekregen over alles, toen nog wezen lunchen met nog 2 nieuwe vrijwilligers uit Zwitserland en België. Toen nog naar een marktje geweest om een cadeautje te kopen voor de personen die we getrokken hadden voor het 'secret santa dinner' en die avond toen naar het 'secreet santa dinner' geweest. Pizza gegeten in een mooi restaurantje en het was erg gezellig iedereen te leren kennen. Iedereen had loodje getrokken met een naam erop en voor die persoon moest je cadeautje kopen, Maxime kreeg 2 beschilder schoteltjes en ik een t-shirt met erop 'we believen in thé future of africa'. Na een gezellige avond moesten we alleen 's nachts terug met een taxi, wat ik echt vreselijk vond, aangezien het snachts erg onveilig is, maar we zijn gelukkig veilig aangekomen. Maar er s'avonds op uit trekken vind ik toch niet zo'n goed idee meer.

Die dinsdag meegereisd met ons huisgenootje, Carolin, die ook bij ons weeshuis werkte, voor haar was het de laatste dag. Dus hele dag gespeeld met de kinderen en ze hadden voor haar feestmaal bereid, wat betekende dat ze een haan hadden gekocht en dan gingen slachten om lekker op te peuzelen. Maxime en Carolin hebben zich ergens verscholen in het huis, maar ik heb het voor Carolin gefilmd en wat was dat een bizarre ervaring! De kinderen vonden het geweldig, maar ik vond het toch wel griezelig dat de haan nog door leefde terwijl ze op eraf was. Het filmpje zal ik nog wel een keertje updaten, kunnen jullie ook genieten van dit horror verhaal. Ik heb als enige ook de kip geproefd, wat ik misschien beter niet had kunnen doen aangezien ik vandaag toch wel wat last van me darmen heb gekregen. Maar de kinderen waren door het dolle heen dat er vlees was, aangezien dit voor hun aardig duur is hier. Carolin had ook spaghetti met saus meegenomen en de kinderen hebben ongeveer 3 borden vol leeg gegeten. Toen naar huis gegaan, waar we nog een klein drama hadden, aangezien Rebecca die dag nog niet thuis was gekomen, niemand iets van haar had gehoord en ze rond 10 uur s' avonds nog niet thuis was. Ze bleek uiteindelijk met een oude vrijwilligers iets te zijn gaan eten enzo, dus toen met een gerust hart ons bedje in gekropen.

En dan vandaag, helemaal alleen naar het weeshuis gereisd en wat worden we nu al gek van het 'Hello my friend', 'Muzungu' en nog meer van de zinnen, maar daar raken we gelukkig al aan gewend. Ook aan het vervoer, de mensen, een uur lang in een bus zitten met zo'n mooie ronde afrikaanse vrouwenkont zo'n 2 millimeter van je gezicht, raken we gelukkig al gewend! En vandaag waren de kinderen gelukkig al veel enthousiaster om ons te zien en we hebben echt een geweldige dag gehad. Had mijn nagellak meegenomen voor het hulpje in het weeshuis, wat van onze leeftijd was en nadat ik haar dag had gemaakt door haar nagels te lakken wilde natuurlijk alle kindjes ook, jongens en meisjes, maakt niet uit.. Het weeshuis is redelijk oké, kindertjes hebben allemaal 1 paar kleren ze hebben 4 bedden voor de 12 kinderen, dus dat is redelijk oké. De kinderen hebben ook wel paar stukjes speelgoed, maar ik ben blij dat ik wat materiaal en speelgoed mee hebben genomen. We hebben het nog niet gegeven, maar dat willen we een beetje over de weken verspreiden. De kindertjes krijgen ook redelijk te eten. 3 keer per dag een beetje ugali (soort deegachtig iets) en wat boontjes. De kinderen hebben alleen echt geen materiaal om naar school te gaan, ondergoed, meerdere paar kleertjes, zeep, hygiëne spulletjes enzo. Er loopt een jongetje met een enorme wond aan zijn been, dus dit gaan we proberen te ontsmetten morgen. Maar er is dus echt een groot tekort aan dit soort dingen. Nu zijn we weer terug en het is nu uurtje of 6 en we zitten weer te genieten op het balkon. Over een uur of 2/3 zullen we is gaan eten. We mogen trouwens zelf bepalen wanneer we eten, het staat gewoon klaar en dan mag je pakken.

Ik heb nog ongeveer 10 keer zoveel meegemaakt en te vertellen als hierboven beschreven, maar dan word het wel een heel lang verhaal. Ik hoop dat jullie er een beetje wijs uit kunnen en genieten van mijn eerste verhaal. Ik ben echt dankbaar dat ik deze ervaring mee kan maken en ik ben onwijs nieuwsgierig naar de komende 14 weken! Als jullie nog iets willen vragen, kunnen jullie mailen naar chantheunisse@hotmail.com, want Maxime en ik hebben een internet stick gekocht, dus we kunnen gewoon hele dagen op internet, dus dan probeer ik mijn mail zo nu en dan te beantwoorden. Fijne feestdagen alvast, maar ik probeer zeker voor die tijd mijn blog nog een keer te updaten!

P.s. Voor meer verhalen kan je ook mijn reisgenootje, maximekolijn.waarbenjij.nu, volgen.