Avonturen verhaaltjes tijd!

O jee, niet zo slim om zo lang te wachten met een nieuwe blog, want nu heb ik ondertussen alweer heel veel meegemaakt.

Vorige week en deze week natuurlijk weer gewoon braaf ons uurtjes gewerkt. Zoals al verteld in mijn vorige blog is school begonnen. Dus Maxime en ik zitten nu elke ochtend met de 3 oudste kinderen hun opgekregen opgaves te makken en ze hierbij te helpen. En dit is echt onwijs onwijs frustrerend! De 3 kinderen moet dan bijvoorbeeld sommetjes doen als 348+294=. Dan is er 1 jongen, Jonathan, voor wie deze sommige veel te makkelijk zijn, dus die is echt super ongemotiveerd. Dan is er Nema, die het op zich nog met wat uitleg, een beetje snapt. En dan heb je Salsha, die er echt helemaal niks van snapt. Je kan haar alles 3 keer uitleggen en dan doet ze het de 4e keer weer net zo hard fout. We proberen ze dus de trucjes te leren die ons geleerd zijn in het basisonderwijs, maar aangezien de kinderen echt niet gemotiveerd zijn is dit heel lastig. Er is dan ook constant afleiding van mensen die rondlopen en de lerares is alleen met de kleintjes bezig. Ook moeten ze schrijven, maar dit zouden ze dan moeten leren door zinnetjes van het bord over te schrijven. Maar het enige wat ze doen is gewoon net als strafwerk overpennen wat er op het bord staat, zonder enig besef te hebben welk woord of welke letter ze schrijven. Volgens mij hebben ze niet eens door dat ze aan het schrijven zijn. Dit is natuurlijk erg frustrerend, maar Maxime en ik doen erg ons best om dit te verbeteren. Zo helpen we natuurlijk heel veel, zo maken we zelf andere opgaves om dingen te leren en zo hebben we het sticker systeem ingebracht. Als ze hun opgave helemaal goed hebben gedaan en verbeterd dan krijgen ze een sticker. En dit werkt goed! Een beetje te goed zelfs, want nu willen ze alleen maar meer opgaves doen. En eigenlijk was school klaar en moesten ze gaan lunchen, maar ze wilde alleen maar door gaan, zodat ze meer stickers konden verdienen. Dus voor al Jonathan had even snel zijn eten naar binnen gepropt en was toen snel weer aan het werk gegaan. Onze stickers gaan nu dus wel heel snel en we weten natuurlijk niet of dit systeem in de toekomst ook in stand gehouden kan worden. Dus hier moeten we nog maar iets op bedenken, maar het werkt in elk geval wel voor nu. We hebben vorige woensdag van het gedoneerde geld heel veel schriftjes, krijtjes, pennen en schrijfblokken gekocht en deze zijn met veel plezier ontvangen en worden volop gebruikt. We hadden nu nog maar per kind 1 schriftje gekocht, dus we gaan nog een keertje wat meer schoolspullen inslaan!

Vorige week ook nog de ongemakkelijkste dalla dalla rit ooit meegemaakt. Misschien hebben sommige het onwijs maffe verhaal al gelezen op Maxime haar blog, maar het was echt gestoord. We zaten net 5 minuten in de dalla dalla en toen kwam er een zeer vreemd figuur met een zwarte jas met gouden hartjes, een wollen muts met poezen oortjes een een nep wollen baart en snor eraan en een krijtstreep broek met een computer muis in zijn broekzak de bus in gelopen. Hier zag hij natuurlijk gelijk de twee 'mesungu's' (witte) zitten, dus daar moest hij natuurlijk naast zitten. Eerst kregen we netjes een hand en Maxime een aardige 'I love you'. En toen begon het hele tafereel. Meneer begon heel hard door de bus allemaal grapjes te maken en iedereen moest lachen. Er werd ons dan ook vertelt dat hij bekend comedien was en hij elke zondag avond op tv was. Maxime en ik hoorde wel 10x 'mesungu' voorbij komen, dus we wisten dat het over ons ging, maar we hadden geen idee wat hij zei. Erg ongemakkelijk. Toen kwam er een andere man ons redden en naast ons zitten, dus moest meneer gaan staan en hij bleef maar schreeuwen en grappig doen en de hele bus bleef maar lachen. Waarschijnlijk waren zijn grapjes grappig, maar ik denk dat onze ongemakkelijke houding en panische hoofden ook boekdelen hebben gesproken. Hij bleek ook maar dingen tegen Maxime zeuren over dat hij zoveel van haar hield en dat hij voelde dat ze een band hadden en weet ik veel. En toen hij een vraag in Swahili vroeg aan Maxime en ze hierop van hem 'ndieu' (ja) moest antwoorden en ze dit braaf deed, bulderde de hele dalla dalla helemaal uit van het lachen. We zijn er jammer genoeg nog steeds niet achter waar ze ja op gezegd heeft. Na een heeeeeel lang uur konden we eindelijk de bus uit en zei de dalla dalla conducteur nog wel heel netjes 'Sorry'. Wat een avontuur weer..

Vorig weekend was een 'chillax' weekend. Een weekend waarin we vooral gerelaxed en gechillt hebben. We gingen vrijdag avond nog naar een muziek lounge met onze hostmoeder en haar broer uit Engeland, maar dit viel flink tegen. De lounge waar we normaal naar toe gaan heeft een hele gave live-band die echte swingende en reggae Afrikaanse muziek speelt, hier was alleen van die westerse 'boem-boem' computermuziek. En de broer van Rose Mary beweerde een hele goede DJ te zijn, maar toen we hem naar de bekendste DJ's ter wereld vroegen, kende hij er geen 1. Maar Maxime en ik hebben alle verhalen aan mogen horen hoe geweldig hij wel niet was, waar hij gestudeerd had, waar hij woonde, wat hij deed, hoeveel talen hij wel niet sprak en blablabla… Niet echt een succes avond dus. De zaterdag hebben Maxime en ik lekker in ons bikini liggen zonnen op het dak, dit was erg nodig, want doordat we altijd een broek en een shirtje aan hebben, hebben we echte duo-penotti lijven. Mooie bruine armen en bruine onderbenen en de rest lekker wit. We zijn allebei lekker bij gebruind. Maxime jammer genoeg ook wat bij gerood. Zondag weer as usual naar de kerk geweest en de markt en toen middags weer geluierd.

En afgelopen woensdag hebben we.. *trommelgeroffel*.. 2 mooie geitjes gehaald! Een lieve bruine mama met een witte stip op haar buik en haar ook bruine zoontje. En de moeder blijkt zelfs nog zwanger te zijn! Het ophalen was wel wat minder. Ik denk dat de dierenbescherming in Nederland het hier niet mee eens zou zijn geweest. Nadat we bij de plek aankwamen waar de geitjes waren, werden de geitjes aan een veel te kort touw, al luid mekkerend en springend, naar ons toe gebracht. Aangekomen heb ik met half tranen in mijn ogen toe zitten kijken hoe ze op de grond werden neergelegd en hun pootjes werden vastgebonden en hoe ze toen ondersteboven aan hun pootjes de achterbak in gelegd werden. Ook in de auto hoorde we af en toe een nood kreet vanuit de achterbak, dus Maxime en ik hebben onze tranen van meelij maar gewoon weg zitten lachen. Aangekomen bij het weeshuis sprongen de kinderen als gewoonlijk om ons nek en ook de chauffeur krijgt ondertussen van alle kindertjes een knuffel. Wat heel grappig is aangezien het echt zo'n stoere man is en dan zie je hem helemaal smelten. Toen we de kindertjes vertelde dat er billi buzi's (twee geiten) in de achterbak zaten stapte ze allemaal toch wat verder van de auto vandaan. De geitjes los gemaakt en ze aan een boom gebonden aan de zijkant van het weeshuis zodat ze lekker gras konden eten. Alle kinderen na heeeel veel enthousiasme weer rustig gekregen en weer naar het 'klaslokaal' gestuurd. De geitjes doen het goed en ze hebben de hele dag lekker gegeten.

Ook nog leuke informatie, de kippen hebben ondertussen al zo'n 25 eieren gelegd! We hebben er nog geen 1 geproefd, dus dat moeten we maar snel is doen. Nogmaals iedereen heel erg bedankt voor de donaties, zodat de kindertjes nu af en toe een lekker eitje kunnen eten.

Gisteren ook weer genoeg meegemaakt. We hadden al lang de afspraak gemaakt met Magdalena (helpt in het weeshuis met koken en wassen), Helen (dochter van de pastoor (oprichter van het weeshuis)) en Stephano (neefje van de pastoor en helpt en slaapt ook in het weeshuis), om een dagje met ze weg te gaan naar Bagamoyo. Dit is een stadje een uurtje verderop van waar we werken. Dit dorpje is een druk toeristisch bezorgt dorpje door zijn rijke geschiedenis. Zo zijn er veel oude ruïnes te vinden van oude graven en moskees, in de 19e eeuw was Bagamoyo een handelspost voor ivoor en slavenhandel en is het een uitvalsbasis geweest voor sommige Europese ontdekkingsreizigers. We hebben als eerste de ruïnes van Kaole bezocht. Deze ruïnes van moskees en graven stammen af tussen de 13e en 16e eeuw. We stonden weer flink in het middelpunt van de belangstelling als 'witte', maar dit keer niet zo positief. Nadat we aankwamen werd ons vriendelijk verteld dat het entreegeld voor onze Afrikaanse vrienden 1500 shillings was en voor ons 2000 omdat we 'wit' waren, hierdoor waren we eigenlijk wel redelijk geschokt. Ze zouden dat in Nederland is moeten doen.. We kregen een rondleiding van Mozes, die zeer gebrekkig engels kon en eigenlijk weinig nuttige informatie te vertellen had en die constant vroeg of we vragen hadden en als we dan een vraag vroegen was vaak het antwoord: 'Daar is geen informatie over.' of 'Dat weten we niet.' Ook waren er allemaal prachtige renovaties gedaan aan de ruïnes. Je zag bijna niet dat het gerenoveerd was. Ja, dit is sarcasme, aangezien er allemaal super moderne nieuwe stenen waren gebruikt of witte kalk en het metselwerk eruit zag alsof ze een kind van 4 hadden ingehuurd. Maar ja we hebben wel wat interessante dingen gezien en redelijk wat mooie kiekjes gemaakt. Toen zijn we op weg gegaan naar een oud slavenhuis, al werden we onderweg in de taxi nog opgeschrikt doordat opeens onze Afrikaanse vrienden en de taxi chauffeur luid begonnen te schreeuwen en de auto snel gestopt werd en we hard achteruit reden. Maxime en ik hadden geen idee wat ons overkwam toen we een heel oude vrouw zagen met een peuk in haar hand die ons allemaal luidruchtig groeten. Ze had overduidelijk wat drugs gebruikt aangezien ze onwijs luidruchtig was, als een dolle gekke bewegingen aan het maken was en dat terwijl ze er uit zag als 140 jaar oud. Iedereen moest op de foto en Maxime en ik keken maar braaf vanaf een afstandje toe aangezien we eigenlijk redelijk bang waren van de vrouw. Weer eenmaal in de auto bleek deze vrouw een onwijs bekende zangeres te zijn. Echt iedereen kent haar. Zelfs toen we hier thuis de foto's s'avonds aan de huishoudhulpjes lieten zien waren die helemaal verbaasd dat we haar hadden gezien. Dusja, hierbij hebben Maxime en ik 'bi kidude' ontmoet die een onwijs goede zangeres blijkt te zijn in een combinatie van Afrikaanse en Arabische muziek. Hierna zijn we door gereden naar het slavernij huis waar we weer als 'witte' meer mochten betalen, fijn fijn fijn, en we daarna na een hele kleine uitleg zelf maar wat rond mochten lopen. Het was wel interessant om alle mooie deuren en ramen te zien en alle kleine kamertjes waar dan vroeger honderden slaven in gevangen werden gehouden. Toen zouden we nog naar een oude begraafplaats gaan, maar terwijl we er heen liepen zagen Maxime en ik het mooie strand en de zee en zijn we er als 2 kleine kinderen heen gerent en er daarna niet meer weg gegaan. We hebben lekkere strandwandeling gemaakt en langs alle visserbootjes en vissers gelopen. De bootjes met de vissersmannen erop deden me echt denken aan de plaatjes uit de kinderbijbel van vroeger, met hun netten en de oude houten bootjes. Een erg mooi gezicht dus. Om de dag af te sluiten hebben we een restaurantje opgezocht wat lekker goedkoop was, maar er toch goed uit zag. We zagen een leuk restaurantje, dus wij daar naar binnen, waarna we toch wel even schrokken want het zat er vol met 'mesungu's', het zal dus wel in 1 of andere reisgids hebben gestaan ofzo. Maar na hier frietjes met iets wat op kip leek gegeten te hebben voor 2,50, was onze dag officieel geslaagd. Wij dus weer met een Dalla Dalla terug naar huis, want daar moesten we ons klaar gaan maken voor het 2e leuke deel van de dag. Gisteravond zijn we namelijk weer met onze hostmom en aunt Hilltrude, die weer veel te diep in het glaasje had gekeken, dus erg lachwekkend was, naar de gave muziek lounge geweest. Zoals altijd was het weer genieten en plofte we weer lekker laat om half 3 in ons bedje. We waren echt gesloopt..

Vandaag dus lekker geslapen en we zijn ons nu aan het 'optutten' voor.. jaja.. alweer een bruiloft. Voor deze bruiloft zijn we op onze eerste bruiloft uitgenodigd. We zijn dus weer benieuwd en we hebben er weer onwijs veel zin in!

Morgen gaan we een keer naar een andere kerk dan onze gebruikelijke. We gaan namelijk naar de kerk waar onze pastoor (oprichter van het weeshuis) preekt. Uit de verhalen begrijpen we dat het een echte 'halleluja'-kerk is waar mensen zingen en dansen, dus we zijn onwijs nieuwsgierig natuurlijk!

Nogmaals bedankt voor de lieve meelevende berichtjes en reacties die ik krijg en iedereen alvast weer een fijne week toegewenst!