Kaassoufflés en de rest.

Zit weer lekker op mijn bed onder de ventilator mijn nieuwe blog te schrijven. Stiekem zou ik nu best graag even naar beneden kunnen gaan en roze koeken uit de kast te graaien, een flinke plak kaas afsnijden voor mezelf of wat kleine kaassoufflétjes in een pannetje bakken.. Maarja, het blijft hier bij af en toe een zakje chips, een zakje snoepjes of een zakje m&m's wat ik is koop. Moet zeggen dat het verlangen naar het Nederlandse eten wel echt groter en groter word. Gelukkig heeft mijn broertjelief beloofd dat hij een kaassoufflé voor me meeneemt naar het vliegveld. Droom er nu al van! Hmm..

Naja, even gedachte verzetten.. Weer een week achter de rug. Net nadat ik mijn blog erop had gezet keek ik nog even op mijn mail en las ik toch wel wat schokkend nieuws. Mijn lieve mama was door de gladheid van haar fiets gevallen, had haar elleboog gebroken en diezelfde avond moest ze nog onder het mes om er wat staal in te laten zetten. Op zo'n moment realiseer je toch wel dat je heel wat kilometers van ons koude kikkerlandje vandaan zit. Mama moest het dus doen met een smsje en een mailtje van me, maar een dikke knuffel zat er jammer genoeg niet in. Gelukkig gaat het volgens mij een stuk beter. En hierbij nogmaals heel veel beterschap mams!

Zaterdag wisten Maxime en ik eigenlijk niet zo goed wat we moesten doen die dag. Het enige wat we wisten is dat we eigenlijk de kindertjes de week ervoor een dag minder gezien hadden, omdat we voor de bedden gingen winkelen en we ze eigenlijk wel miste. Dusja wat doe je dan.. Dan pak je gewoon lekker een Dalla Dalla (uiteindelijk een bagagi moeten nemen, omdat blijkbaar op zaterdag de Dalla Dalla's naar Bunju echt helemaal volgepropt zitten, er hingen gewoon mensen aan de buitenkant van de bus) en ga je lekker naar de kindjes toe. Ze waren natuurlijk heel erg verrast om ons te zien en we hebben er weer een lekkere gezellige dag van gemaakt. S'avonds gewoon op tijd ons bedje in gekropen om de volgende ochtend weer fris en fruitig naar de kerk te gaan. De kerk viel jammer genoeg echt heel erg tegen, aangezien het leuke jonge jeugdkoor er niet was. Ze hadden dit keer een koor wat wel uit 8 leden bestond tussen de 50 en 60 jaar, begeleid door een uber langzaam orgel, waarvan meer als de helft echt echt (sorry dat ik ze zo beledig) echt niet konden zingen. Daarna weer alle standaard zondag boodschapjes gedaan, naja de standaard boodschapjes en nog veel meer, onder andere een stuk land gaan bekijken wat Rose Mary (onze hostmoeder) had gekocht en nog langs bij een vriendin van haar en nog veel meer, waardoor we rond half 4 thuis aankwamen en nog konden gaan lunchen. Maar gezellig was het wel weer en we hebben weer wat eten in kunnen slaan voor het weeshuis. Weer 25 kilo ugli, 20 kilo bonen, 10 kilo rijst en 3 kilo aardappelen, waardoor ze weer een halve week vooruit kunnen.

We hadden ook nog een hele hele grote strandbal gekocht voor de kindertjes. En dit was het geld zeker waard. Maxime en ik hadden deze bal meegenomen naar het weeshuis, hem opgeblazen en op het moment toen we de bal de tuin in gooide. Hebben ongeveer een half uur lang 15 kinderen allemaal achter deze grote rode bal aangerend, wat er onwijs komisch en leuk uit zag, aangezien ze soms over de bal heen rolde of er zo'n heel klein kindje heel hard weg rende met zo'n veel te grote bal. Tot onze grote verbazing, is de bal nog steeds heel en word er nog steeds vol op mee gespeeld. Genieten!

Afgelopen maandag hebben we van onze beloftes tegenover de kinderen waar gemaakt. Bijna elke dag als we naar huis gingen kregen we wel de vraag of we een keer bleven slapen en elke keer zeiden we 'Ja, dat moeten we nog maar even zien.'. Afgelopen maandag dus even iedereen ingelicht in het weeshuis, want deze westerlingen gingen een nachtje aan survivelen in een weeshuis doen. S'ochtends werden we toch allebei wel een beetje nerveus toen we bedachten dat we 2 dagen zonder elektriciteit zaten, zonder stromend water, zonder een toilet wat doortrekt, met alleen maar ugali en bonen als eten, zonder ventilators of allebei ons eigen aparte bed, maar beloofd is beloofd. En spijt hebben we echt echt niet gehad. Wat was het ongelofelijk gezellig en leuk. Vooral toen ik s'ochtends net mijn ogen open deed, de deur van mijn kamer openstond en er 10 kinderen ontzettend enthousiast 'Goodmorning Dada (zus)' riepen en er toen nog een paar kinderen me half slaperig een dikke knuffel gaven, wist ik dat de rest er helemaal niet toe deed. De volgende dag hebben Maxime en ik wel rustig aan gedaan, aangezien we laat waren gaan slapen, hadden nog tot 12 uur zitten kletsen met de volwassenen van het weeshuis, terwijl de popo's (vleermuizen) ons rond het hoofd vlogen. En toen we eenmaal hadden besloten te gaan slapen lukte het nog niet echt om te gaan dromen, aangezien Maxime en ik samen een bed mochten delen, waarin het matras helemaal schuin lag en Maxime dus elke keer op mij rolde en het matras ook nog omwikkeld met plastic, waardoor je dus bij elke beweging onwijs veel gekraak hoorde. Erg slaap bevorderend dus.. En dan laat ik het swahili gebrabbel van Magdalena, thé kitchen lady, die ook op onze kamer lag er nog buiten. Afgelopen dinsdag hebben we dus alles maar op ons gemakje gedaan. Het was die middag wel super leuk thuiskomen. 1 van de housemaids deed de poort open en zei gelijk 'Mamboooo, I missed you.' en toen ook tante Hilltruda al op het balkon op ons zat te wachten om al onze verhalen weer aan te horen en ons weer om al onze gekke Afrikaanse ervaringen uit te lachen, voelde we ons weer helemaal thuis!

Woensdag was weer ons vrije dagje. Heerlijk onszelf verwend met een lekkere lunch, was hard nodig na al die ugli en bonen. De lekkerste lasagna ooit gegeten in het Medeteranio hotel en over het strand terug naar huis gelopen. Onderweg kreeg ik het bericht dat een vriend van mijn oom en tante voor zijn werk een dagje in Dar es Salaam was en hij in het Holiday Inn hotel overnachten. Dit was natuurlijk een leuke kans om weer is te kunnen kletsen met een echte Nederlander. Wij dus met een bagagi naar het hotel en een gezellige 2 uur zitten kletsen. Naja volgens mij hebben wij onze monden geen seconde dicht gehad, omdat we zo blij waren om even alles te kunnen vertellen tegen iemand. Volgens mij vond Erwin dit niet zo erg en was het een gezellige namiddag. Bedankt voor de gezelligheid en het luisterend oor!

Donderdag weer met veel plezier naar het werk gegaan. Natuurlijk om de kindertjes te zien, maar vandaag kwamen ook onze deur, kast en muggennetten! We hadden een hoek in de hal die heel onbenut stond te wezen, dus in die hoek hebben we een kast op maat laten maken met planken erin om alle spulletjes voor de kindertjes is netjes in op te ruimen en wat orde in de mega chaos aan spullen te maken. 1 kamer had geen deur, dus voor de privacy van iedereen hebben we er een goedkope deur in laten zetten. Ook hebben we rond alle bedden van de kinderen muggennetten laten installeren. Dit is allemaal gedaan door de man waarbij we de bedden hadden gekocht, die sowieso al heel aardig was, maar ons hierdoor ook een hele goede prijs gaf. Het ziet er allemaal dus al veel en veel beter uit. We moesten alleen vroeg weg aangezien we smiddag's een meeting hadden van onze organisatie. Dit was eigenlijk zeer nutteloos en we hebben alleen maar kinderspelletjes moeten opnoemen die we wisten en deze uitleggen aan de rest. Daarna hebben we voor de orde in het weeshuis nog wat spullen in geslagen in de winkel. Bakjes en ordeners voor in de kast. Wat goede messen, zodat ze niet elke keer als we een ananas kopen een mes bij de buren moeten gaan lenen, nog 8 sprookjesboeken in engels, zodat we ze voor het slapen kunnen voorlezen en nog wat spulletjes om het allemaal nog meer te verbeteren. Een dag waarin veel vooruitgang is geboekt dus, dan ga je met een goed gevoel slapen.

Gisteren gewoon de hele dag gezellig gewerkt en nog ons swahili een beetje op peil gesteld met de kitchen lady. Op het eind van de dag hebben we nog 3 kinderen (broertje + 2 zussen) mee genomen in de Dalla Dalla en deze onderweg bij hun 'huis' gedropt. De 3 waren al de hele week stille hints aan het geven dat ze zo graag een keer hun oma weer wilde zien en toen de pastoor ons vertelde dat ze weer niet naar huis mochten, hebben we maar besloten om hun reis te betalen, zodat ze een weekendje bij oma konden zijn. We waren daarna wel gelijk helemaal blut, want het kosten wel 45 eurocent om de drie kinderen heen en weer te laten reizen. S'avonds weer voor de verandering naar de muziek lounge geweest. 1 zanger die we al een poosje niet meer hadden gezien was er weer en die maakt altijd van liedjes als 'I gotta feeling-The Black Eyes Peas' en 'Rise up-Yves LaRock', geweldige reggae-versies, genieten dus weer. Toen we de club verlieten, had het klokje al 4 uur geslagen, leuk avondje dus.

Vandaag word dus weer een luier dag, waar we als het goed is onze safari is gaan plannen. Stiekem (nog) met heel veel tegenzin, omdat we dan een weekje weg zijn en we de kindertjes geen week willen achter laten. Maar we hebben ons allebei voorgenomen dat als we naar Tanzania zijn geweest voor zo lang en niet op safari zijn geweest, we dat onszelf niet vergeven. Dus vandaag maar is wat goede research doen.

Naja lieve mensen geniet daar van alle sneeuw die er hopelijk nog gaat vallen. Ik blijf hier nog een paar weken in de zon rond wandelen. Een zon waardoor Maxime en ik trouwens ondertussen, door ons strand-verbrand avontuur, een rug hebben waar de stukken vel vanaf vallen. Maar dat ter zijde.. Om mijn blog af te sluiten zal ik maar weer terugkomen op mijn begin alinea. Ik ga nu een geroosterde boterham eten al had ik liever een lekkere boterham hagelslag of vlokken gehad een keer, haha!

Fijne week weer. Succes met school, werk en de andere taken van het leven.