Dagen voor kerst en meer Afrikaanse cultuur

En na een anderhalve week is er alweer een dringende update nodig. Wat maak je hier veel mee. Dus met op de achtergrond de nieuwste kerst cd van Michael Bubble die ik gelukkig mee heb genomen, want dat is het enige wat me een klein beetje kerstgevoel geeft hier, kan ik jullie hopelijk weer een beetje op de hoogte brengen van mijn nieuwe avonturen.

Vorige werkweek was heel erg slopend. Vooral het reizen hakt er dagelijks echt in. We moeten namelijk eerst 10 minuutjes in een bagagi (soort scooter taxi met twee wielen aan de achterkant). In de bagagi worden altijd de spiegels even gedraaid zodat de bagagi bestuurder ons goed van top tot teen kan bekijken tijdens de rit. Maar ze zijn wel redelijk vriendelijk en vooral als je netjes asante (bedankt) zeg dan krijg je een vriendelijke lach terug. Dan moeten we een drukke weg oversteken en wachten op een Dalla Dalla. Soms 2 seconde en soms een half uur. We proberen wel altijd op een beetje niet te volle te wachten, want dan is een uur in zo'n busje is dan helemaal ver. Ik beloof hierbij ook nooit te gaan klagen over de NS. Dat krijg je na elke dag een uur te zitten in een zo'n busje uit de 18e eeuw, die over zo'n niet al te groot stukje een uur doet. Waar je een uur kan zitten met een mooi groot gevormde Afrikaanse kont in je gezicht. Die niet komt of wel komt en waar je ontzettend goed moet luisteren waar die heen gaat. Waar de conducteurs je in sleuren of als je stil staat je een liefdesverklaring door het raampje krijgt van een vreemde. Waar je altijd weer naar dezelfde onverstaanbare lokale Afrikaanse muziek mag luisteren, als ze de luxe van een radio hebben natuurlijk. Waar je een uur lang onbeschaamd word aangestaard en er zonder enige schaamte over je geroddeld en naar je word gewezen. En dan niet te vergeten, de heerlijke geur die er soms hangt van kleren en mensen die bizar lang niet gewassen zijn. Ondanks dit alles is het wel elke dag weer een heel groot avontuur, waar je ongelofelijk veel Afrikaanse cultuur ziet! Maar als we aangekomen zijn in Bunju dan ben je er nog niet. Dan mogen we nog een stukje lopen.. Nouja een stukje. Op de heen weg hebben we nog wat energie en is het nog beetje koel, dan is het 15 minuten. Op de terugweg is het vele graden warmer en zijn we moe van het werken, dan is het 30 minuten. Het is gelukkig dan weer nooit saai, aangezien er om de 5 minuten weer iets tegen je gezegd of geroepen word. Of er kindjes helemaal dolenthousiast worden als ze je zien. Maar vermoeiend is dit allemaal wel. En dan kom je 'sweating like a cow' (zoals onze Duitse ex-kamergenote het beschreef) aan en dan springen er nog 5 kinderen op je die allemaal plannen hebben om te doen die dag. 'Teacher, Teacher!' 'Annemaria Koekoek' 'Teacher Teacher!' 'Card game!' 'Teacher Teacher' 'Color color'! Teaaacheeer!

Even tussendoor, we poetsen elke dag de tandjes met de kindertjes en dat vinden ze helemaal geweldig. Ze proberen zoveel mogelijk schuim in hun mond te maken en als je ze niet zou stoppen, zouden ze al het glazuur van hun tanden af poetsen, echt heel leuk!

We hebben ook donderdag na overleg met projects abroad afgesproken, aangezien we nu zo'n 15 uur reisde en 20 uur werkte, dat we vanaf nu maar 4 dagen in de week gaan werken en dan wat langer. We reizen dan maar 12 uur en werken nog evenveel uur. De woensdag hebben we vanaf nu dus een rustdag ingebouwd.

Maar na vrijdag hadden we gelukkig weer vrij en we waren vrijdag avond uitgenodigd om mee uit eten te gaan met de zoon des huize hier, Chilla, die studeert in Kenia aan een goede internationale school en die ondertussen al weer weg is om zijn broer en oom in Amerika te bezoeken, zijn nichtje en zijn vrienden. We moesten om 6 uur klaar staan, waarna we weer lekker Afrikaans om half 7 weg gingen en om 8 uur ongeveer bij het restaurant aankwamen, omdat de zoon net als zijn moeder overal 'even' stopte voor dingen. Maar het was het wachten waard, want wat was het een ongelofelijk gezellige avond! Eerst lekker kipsnitchzel met kaassaus en frietjes gegeten, kosten weer helemaal niets en het was onwijs gezellig, s'avonds nog wat wezen drinken op de plek waar we ook het kerstdinee van projecten abraod hadden gehad. En alleen het eten moesten we zelf betalen, maar al het andere werd netjes voor ons betaald. We lagen wel weer te laat in bed en waren de volgende ochtend weer te vroeg op, omdat de stroom weer uitgevallen was, dus de ventilator het niet deed, dus we ons bed uitzweten. De volgende dag zijn we s' ochtends weer bij het medeteranio geweest met Chilla en zijn vriend en hebben we naar Chilla's idee terug naar huis gewandeld over het strand op een dag dat zelfs de Tanzanianen binnen bleven omdat het te warm was. Ik zweette dus ondertussen niet meer, maar het water spoot bijna uit me, haha. Die middag heb ik de nagels van de housemaids gelakt, die precies, maar dan ook precies hetzelfde allebei wilde als wat ik op mijn nagels had, terwijl ze echt de keus hadden. En die avond zijn we naar het vliegveld mee geweest om Chilla uit te zwaaien.

Toen was het alweer zondag en dus weer mee naar de kerk, wat weer even leuk als altijd was en daarna weer heel Dar es Salaam rond gereden van een Oom, naar de markt, van de winkels naar een schone wc. We waren volgens mevrouw des Huizes, Rose Mary, een keertje goed op tijd thuis. Wat dus 2 uur is en aangezien de kerk om 11 uur afgelopen is, vonden Maxime en ik dit nog redelijk laat, maar ja het is wel onwijs gezellig. 's Middags hebben we wat gerust en geskyped en s'avonds voetbal gekeken, waar we onwijs hebben moet lachen om alle uitspraken van onze hostmoeder. Ze heeft altijd ongelofelijk grappige uitspraken over van alles. Zo zei ze over Tanzanianen 'We never keep time but we are very friendly', zo dacht ze dat het buitenspel was bij voetbal als de bal over de zijlijn ging, terwijl ze een van de belangrijkste mensen uit de voetbal wereld als man heeft. En zo kan ik er nog wel een paar opnoemen maar dan kan ik nog wel even door gaan. Ik heb die avond ook haar nagels gelakt, een mooie Tanzaniaanse vlag, waar volgens haar zeggen als haar collega's jaloers op werden.

Gister is onze werkweek begonnen en maandag was weer een goede en gezellige dag. Maar vanochtend begon toch wel wat minder begonnen aangezien het om 2 uur 's nachts begonnen is met regenen, het van 5 tot 7 uur echt onwijs heftig heeft geregend en geonweerd, werd om 5 uur dan ook wakker door de druppels op mijn gezicht en een nat kussen. Tot 9 uur heeft het doorgeregend. Maxime en ik wilde toch gewoon gaan werken, ondanks dat onze hostmoeder zelfs nog niet naar haar werk was gegaan en we een smsje kregen van Pastor Douglas of we nog wel kwamen werken, ondanks de regen. We mochten eerst al 10 minuten op bagagi voor ons huis wachten en onderweg reden we door grote modderpoelen en naast elke weg stroomde de greppels over en leek het een grote wildwaterbaan. Toen kwamen we bij de bus mochten we een half uur wachten in de regen, uitgelachen door iedereen bij het busstation omdat we heel voorzichtig liepen om maar niet uit te glijden in de modder. Aangezien ik dat vorige week al na een kleine regenbui had en ik toen in mijn automatisch reactievermogen naar willekeurige hand van een vreemde man had gegrepen die me gelukkig hielp, de man had de dag van zijn leven en iedereen moest natuurlijk lachen. Vandaag wilde we dit scenario dus voorkomen en ondanks dat dat gelukt is, moest iedereen dus alsnog lachen. Toen zijn we de bus in gegaan en gelukkig had het in Bunju minder hard geregend, dus was onze wandeling wat meer te doen. Onze terugweg ging een stuk voorspoediger, al waren we na de slechte nachtrust wel heel erg moe.

Gister is trouwens ook onze roommate Rebecca weer naar haar huis in Amerika terug gevlucht om kerst te vieren. Ze heeft heel wat handige dingen voor ons en voor ons weeshuis achter gelaten. De paar vrijwilligers die ook kerst op het strand wilde vieren, zijn vandaag allemaal vertrokken naar de hoofdstad van Tanzania, Arusha, om daar met de andere vrijwilligers kerstfeest te gaan vieren. Wij waren ook uitgenodigd, maar bij ons kwam toch wel als eerste de gierige Nederlander een beetje naar boven en we vonden het zonde om daar ons geld aan uit te geven. Maar de grootste reden was wel omdat we kerst graag met onze hostfamily wilde vieren en maandag gaan we een klein kerstfeestje doen met de kindertjes bij het weeshuis, waar we morgen wat inkopen voor gaan doen. Toch moeten ik eerlijk zeggen at ik nog geen extreem kerstgevoel heb, aangezien het hier 30 graden is en ik onbewust bij kerst toch denk aan kou en sneeuw. En ze hier niet doen aan kerstmannen en versierde bomen.. Maar de kerstgedachte is er zeker! Ik hoop de kindertjes een geweldige kerst te kunnen geven!

Ik denk dat dat weer een mooie afsluiter was van mijn blog, ondanks dat ik jullie eigenlijk nog duizenden verhalen meer te vertellen heb. Nog een fijne laatste schoolweek voor de kindertjes en zet nog even door die laatste uurtjes werken voor kerst heen!

Iedereen ook weer bedankt voor de reacties op de vorige blog. Echt onwijs leuk om te lezen!!

Zonnige groetjes, Chantal